Bad Day

Een grijze kille morgen. Na de ochtendrituelen monsterde ik mijn stemming. Dat ik ontevreden was is een eufemisme. Om de nerveuze lusteloosheid te overwinnen besloot ik eerst maar eens een half uur luit te gaan spelen. Dat denkbeeld associeer ik met vredige uren van stille verzonkenheid in snaren, melodieën en harmonieën.
De luit was op toon, dat was iets. Als ik ontevreden ben krijg ik mijn instrumenten vaak niet naar wens gestemd en lijkt alles vals. Ik begon te spelen, raffelde weinig geïnspireerd een reeks stukjes voor beginners af. Toen ik bij de lastigere stukken kwam merkte ik algauw dat het niet ging zoals anders. Maar ik zette verbeten door. Een half uur later was ik diep ontmoedigd. Ik bleef fout op fout maken en wat nog wel lukte klonk houterig alsof alle studie tot dan toe voor niks was geweest. Dowland was duidelijk veel te hoog gegrepen. Ik zou het wel nooit leren. Ik moest me bedwingen om de trouweloze luit niet hardhandig in zijn standaard terug te zetten. Teleurgesteld ging ik aan het werk.

Mijn vriendin stuurde me een link. Ik klikte hem aan.
We horen sitarmuziek. We zien de kolkende zee onder een sombere hemel. Een stem met zwaar aangedikt Indiaas accent zegt: 'When you have a bad day, give up, go home and sleep. Fuck it. Try again tomorrow. Not every bad day can become a good day; some days are fucked and cannot be unfucked. When you have a day that is fucked beyond repair - that is the universe speaking to you, sending you a message. Listen to the universe: go home. Save your energy. Tomorrow is another day. For now: Just Fucking Chill.'
De bebaarde goeroe met tulband en Rolex-horloge dacht je er zo bij. Ik moest lachen. Humor deed wat de spreuken die ik voor de Mindfulnesskalender 2024 had verzameld niet hadden gekund. Ach ja, dacht ik. Laat ook maar, ik ga een eind wandelen.

's Avonds kon ik het toch niet laten mijn luit weer op te pakken. Ik ging er rustig voor zitten, concentreerde me. Het was stil in huis. Mijn vingers deden weer wat ze moesten doen.