Ik kocht een nieuwe weegschaal bij de Blokker. Er waren nog een kwart kerstbrood en twee bonbons van Holtkamp over. Die mochten op. Maar voor de rest wachtte me een tijd van reiniging, soberheid en droogstaan. Weg met genotzucht en vadsigheid, geen pardon.
Zoals altijd leidde die onthouding de eerste dagen na de jaarwisseling tot een drabbig mengsel van tegenzin, lamlendigheid en weemoed. Gelukkig hoefde ik niet ook nog eens met roken te stoppen want dat deed ik al niet meer. Ik wandelde door de natte grijze lauwe wereld van Niemandsland en voelde vooralsnog geen nieuw esprit, alleen een vage spijt.
De feestdagen. Wat ervan te zeggen? Gisteren ging ik op de koffie bij mijn dochter. We bekenden elkaar dat we een beetje ontevreden waren. Toch was het allemaal reuze leuk en gezellig geweest. Een beetje té gezellig misschien? De normaal zo goedige Dickensiaanse pret van eten, drinken, muziek en onbekommerde luidruchtigheid had iets gejaagds gehad. Een scherp randje. Een verborgen agenda van het donker voor willen blijven. Een gemis aan geborgenheid.
We weten het voorlopig maar even aan de impact die de pandemie heeft gehad. Covid heeft ons twee jaar lang tot rust en huiselijkheid gedwongen. 2022 heeft het oude normaal teruggebracht - op dubbele snelheid, lijkt het wel. Het is weer wennen aan de herrie en de drukte.
Later schoot de frase dansen op de rand van de vulkaan me te binnen. De oorlogsellende van het afgelopen jaar zal er ook iets mee te maken hebben gehad dat we zo gretig hadden gefeest.
We besloten maar dat ontevredenheid niet uitsluitend negatief is. Mijn scheurkalendergoeroes zeggen van wel, die beweren dat alles goed is precies zoals het is, altijd. Wijlen Willem de Ridder maakte het tot een kernpunt van zijn spiegelogie. Voorheen Rookzanger is een dissident discipel. Hij vindt dat je weliswaar moet accepteren dat het leven gelopen is zoals het is gelopen en er niet vruchteloos over moet piekeren, maar dat je best mag broeden over een betere versie van alles in de toekomst. Van jezelf en van je omstandigheden. Goede voornemens, nietwaar? Een mooie traditie, ook al komt er meestal geen fuck van terecht. Je stelt in elk geval je koers weer even bij.
Bovendien: zonder ontevredenheid geen creativiteit. Wat zou je nog schrijven, tekenen of componeren als je vond dat er aan de werkelijkheid niets toe te voegen viel?
De eerste sobere week zit er bijna op. Ik heb machtig veel trek in een croissantje. Er wacht me een weekend zonder wijn. Maar in het modderige donker om me heen is er af en toe een flakkerend lampje dat voor het uitdooft een glimp van een uitweg laat zien. Hernieuwde zin en inspiratie. Uit ervaring weet ik dat ze sterker zullen worden naarmate de dagen lengen.
Dit wens ik al mijn lezers toe: een Gelukkig, Gezond en Geïnspireerd Nieuw Jaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten