Het stond in mijn agenda. Maar ik kijk tegenwoordig zelden in mijn agenda, die weinige afspraken buitenshuis weet ik zo ook wel.
Het stond boven de dagen van vorige week: "1000e blog?"
Met een vraagteken, want ik wist toen ik het schreef niet precies wanneer dit jubileumpje een feit zou zijn; ik had immers een dag kunnen overslaan in de weken die eraan voorafgingen.
Gisteren dacht ik weer aan die notitie. Ik keek op de teller van het blog, en zag dat mijn verhaaltje van afgelopen vrijdag de duizend-en-eerste post was geweest. Te laat!
Mijn vriendin fotografeert mooie kilometerstanden op haar dashboard. Meestal ziet zij ze aankomen, en heeft de telefoon in aanslag. Maar op een slechte dag kan het gebeuren dat 300.003 zomaar overgaat in 300.004 omdat ze uit moet wijken voor een slingerende vrachtwagen of een beer op de weg. Dan is het balen.
Mijn teleurstelling was in feite onzinnig. Want wat zou ik met dit gegeven, dat ik duizend stukjes op dit blog heb gezet, moeten doen? Champagne en slingers, confetti en taart? Bovendien, niet alle posts tellen écht mee. Ik heb in lauwe tijden soms alleen een gedichtje of een enkele notitie geplaatst. En ik heb ook, aan de andere kant, een aantal publicaties om praktische redenen teruggezet naar 'concept', zodat die niet meer zichtbaar zijn en dus letterlijk niet meetellen.
Toch stemt het missen van dit feestje me een beetje weemoedig.
Het is toch al zo herfstig.
Alles lijkt toch al zo kleurloos.
Zondagmiddag wandelden we door de duinen bij Groet. De rood gemarkeerde route ging over flinke toppen, vaak door mul zand, en er werd gestegen en gedaald dat het een aard had. Ik was bezig met mijn voeten goed neer te zetten, met hijgen en met het kloppen van mijn hart, en maakte me vaag zorgen over de weg: dat doorsteekje om op de rode wandeling terug te komen zonder zes kilometer langs het strand te hoeven lopen, klopte dat wel? Gingen we niet precies de verkeerde kant op nu? Ik wou eigenlijk om een uur of vier wel uitgelopen zijn om dan op een fijn terrasje, dat van uitspanning De Bokkesprong bijvoorbeeld, 'moe maar voldaan' een herfstig speciaalbier te kunnen nemen - daar verheugde ik me nu al op - helaas zonder sigaartje erbij want ik ben onlangs weer gestopt en moet het met pleisters doen.
Toen we daar zaten, niet op het terras van De Bokkesprong maar op het winderige zitje van de concurrent aan de overkant, was het nog niet zo lang na vieren. Maar het zieltogende bedrijf had dubbel noch tripel. Alleen een overgebleven La Chouffe kon ik krijgen, maar die lag niet in de koeling. Ik zei, dat is niet erg, breng hem zo maar, want ik wil geen kwartier wachten tot hij uit de vriezer komt, dan heeft mijn vriendin haar appeltaart al lang op.
Ik was gefixeerd geweest op het tijdstip van zondagmiddag 16.00 uur. Ik had daardoor te weinig van een prachtige wandeling genoten en zat als beloning voor het stevige lopen nu achter een lauw biertje omdat ik niet de flexibiliteit kon opbrengen om dan maar iets lichters, een Texels Skuumkoppe bijvoorbeeld, te bestellen.
Een mens haalt zich veel ellende op de hals door zo aan getallen, tijdstippen en scenario's te hechten.
We doen gewoon of dit de duizendste post is, goed?
Het stond boven de dagen van vorige week: "1000e blog?"
Met een vraagteken, want ik wist toen ik het schreef niet precies wanneer dit jubileumpje een feit zou zijn; ik had immers een dag kunnen overslaan in de weken die eraan voorafgingen.
Gisteren dacht ik weer aan die notitie. Ik keek op de teller van het blog, en zag dat mijn verhaaltje van afgelopen vrijdag de duizend-en-eerste post was geweest. Te laat!
Mijn vriendin fotografeert mooie kilometerstanden op haar dashboard. Meestal ziet zij ze aankomen, en heeft de telefoon in aanslag. Maar op een slechte dag kan het gebeuren dat 300.003 zomaar overgaat in 300.004 omdat ze uit moet wijken voor een slingerende vrachtwagen of een beer op de weg. Dan is het balen.
Mijn teleurstelling was in feite onzinnig. Want wat zou ik met dit gegeven, dat ik duizend stukjes op dit blog heb gezet, moeten doen? Champagne en slingers, confetti en taart? Bovendien, niet alle posts tellen écht mee. Ik heb in lauwe tijden soms alleen een gedichtje of een enkele notitie geplaatst. En ik heb ook, aan de andere kant, een aantal publicaties om praktische redenen teruggezet naar 'concept', zodat die niet meer zichtbaar zijn en dus letterlijk niet meetellen.
Toch stemt het missen van dit feestje me een beetje weemoedig.
Het is toch al zo herfstig.
Alles lijkt toch al zo kleurloos.
Zondagmiddag wandelden we door de duinen bij Groet. De rood gemarkeerde route ging over flinke toppen, vaak door mul zand, en er werd gestegen en gedaald dat het een aard had. Ik was bezig met mijn voeten goed neer te zetten, met hijgen en met het kloppen van mijn hart, en maakte me vaag zorgen over de weg: dat doorsteekje om op de rode wandeling terug te komen zonder zes kilometer langs het strand te hoeven lopen, klopte dat wel? Gingen we niet precies de verkeerde kant op nu? Ik wou eigenlijk om een uur of vier wel uitgelopen zijn om dan op een fijn terrasje, dat van uitspanning De Bokkesprong bijvoorbeeld, 'moe maar voldaan' een herfstig speciaalbier te kunnen nemen - daar verheugde ik me nu al op - helaas zonder sigaartje erbij want ik ben onlangs weer gestopt en moet het met pleisters doen.
Toen we daar zaten, niet op het terras van De Bokkesprong maar op het winderige zitje van de concurrent aan de overkant, was het nog niet zo lang na vieren. Maar het zieltogende bedrijf had dubbel noch tripel. Alleen een overgebleven La Chouffe kon ik krijgen, maar die lag niet in de koeling. Ik zei, dat is niet erg, breng hem zo maar, want ik wil geen kwartier wachten tot hij uit de vriezer komt, dan heeft mijn vriendin haar appeltaart al lang op.
Ik was gefixeerd geweest op het tijdstip van zondagmiddag 16.00 uur. Ik had daardoor te weinig van een prachtige wandeling genoten en zat als beloning voor het stevige lopen nu achter een lauw biertje omdat ik niet de flexibiliteit kon opbrengen om dan maar iets lichters, een Texels Skuumkoppe bijvoorbeeld, te bestellen.
Een mens haalt zich veel ellende op de hals door zo aan getallen, tijdstippen en scenario's te hechten.
We doen gewoon of dit de duizendste post is, goed?
3 opmerkingen:
Van harte met deze mijlpaal dus!
Dat van die onnodige ellende op je hals halen, voorlaatste alinea, is zeer goed voor te stellen. Op naar een volgende mijlpaal, 1111 bijvoorbeeld. ( geintje)
Dat van die onnodige ellende op je hals halen, voorlaatste alinea, is zeer goed voor te stellen. Op naar een volgende mijlpaal, 1111 bijvoorbeeld. ( geintje)
Een reactie posten