REGELS

Als het voetgangerslicht op rood staat maar er nadert geen verkeer, steek ik over. De meesten van u zullen dat doen. Regels zijn er om iets te regelen. Als er niets te regelen valt worden ze zinloos. Als je er dan voor kiest om ze te negeren ben je op eigen inzicht en verantwoordelijkheid aangewezen. Meestal zijn die voldoende ontwikkeld om je de straat veilig over te helpen, in ieder van ons schuilt een klaar-over.
Het rare is wel, dat ik nooit bewust door rood rijd, ook niet als er in geen velden of wegen verkeer te bespeuren valt. Misschien omdat er meer op het spel staat als er iets gebeurt? Of omdat het zo is ingepeperd tijdens die zwetende uren autorijles? Looples heb ik nooit gehad, afgezien van die klaar-overs. 

Fietsers hebben de neiging keihard door te rijden als het licht op rood is gesprongen. Vooral als ze een bezorgkistje achterop hebben met warm eten, of als ze jong zijn en opzwepende muziek in hun witte oordopjes hebben. Ik ben al heel wat keren bijna van de sokken gereden door niet gehoorzame en niet waakzame fietsers. Dat laatste, daar gaat het om: mensen mogen van mij best door rood rijden. Maar als ze dat doen moeten ze wel beseffen dat ze de veilige orde van de regels hebben verlaten en een situatie hebben geschapen waarin zij verantwoordelijk zijn voor de veiligheid van anderen - want van de niets vermoedende voetgangers die met groen licht beginnen te wandelen kun je niet eisen dat ze alert zijn op racende voedselkoeriers. Toch zie je vaak fietsers die op- noch omkijken terwijl ze voortjakkeren, je kunt nog een opgestoken vinger van ze krijgen ook als je er iets van zegt.

Waarom moppert en predikt opa zo? Omdat opa nadenkt over regels. Regels versus eigen verantwoordelijkheid. Ik hou meer van het laatste maar het kan soms erg handig zijn om terug te kunnen vallen op het wetboek van strafrecht, artikel zoveel punt zoveel.

Zondagmorgen zou mijn zoon op bezoek komen met mijn kleinzoon, alweer een tijdje niet gezien, en voor je het weet herken je zo'n baby niet meer. Terwijl ik mijn ochtendkoffie dronk kwam er een appje. "Ben nogal snotterig. Waarschijnlijk allergie maar je weet nooit. Hoe spannend vinden jullie dat?"
Ik moest daar even over denken. Mijn zoon is zeker niet onverantwoordelijk, maar toch een stuk laconieker over de pandemie dan ik. Hij legde nu de verantwoordelijkheid bij mij en dat was lastig. Want ik had me op het bezoekje verheugd en wilde graag de kleine zien, maar tegelijk wilde ik natuurlijk onnodige risico's vermijden. Bliksemsnel ging ik scenario's na - balkondeuren open; anderhalvemeter, hoe reëel was dat, binnenshuis met je eigen zoon? Maar voor er een gewetensconflict kon ontstaan rees het beeld van Rutte voor me op, manshoog, en ik tikte, tussen aanhalingstekens: "Wie klachten heeft blijft thuis".
Er moet al over zoveel worden nagedacht, er moet al zoveel worden geïmproviseerd, er moeten de hele dag door kleine en grotere concessies worden gedaan. Dit was tenminste duidelijk. De autoriteiten hadden beslist. Het licht stond op rood.