TICKETS

Met de herfst komt de behoefte om iets met de zondag te doen. In de zomer is gras en zon algauw genoeg. Ik had voorgesteld het Westfries Museum in Hoorn maar eens te gaan bekijken. Mijn vriendin vond het een goed idee. Ik reserveerde op mijn telefoon voor een zogenaamd 'tijdslot' (meervoud 'tijdslots') en zag in mijn mail dat de reservering was doorgekomen.
Op de afgesproken tijdsgleuf stonden we voor het museum. Poortje onderdoor, op de binnenplaats voor de toegangsdeur was een houten keet geïmproviseerd waar je je moest melden. Er stond een oudere Duitse toeriste. Ze had een probleem, zoveel was duidelijk. Er werd druk op haar telefoon gewezen. De man achter het plexiglas onderbrak de moeizame transactie. 'Mag ik eerst die mevrouw en meneer soms even helpen?'
Ik zei dat we om 14.00 uur gereserveerd hadden. Van Spaendonck, met AE en CK. Ik trok zwierig mijn museumkaart tevoorschijn.
'Waar is uw ticket? Ik moet de barcode scannen.'
Welk ticket, wilde ik weten. Ik had een reservering gemaakt en zwart-op-wit gelezen dat die in orde was. Ik moest vooral de rest van de mail goed lezen waarin de veiligheidsvoorwaarden uit de doeken werden gedaan - maar dat deed ik natuurlijk niet, die zijn ons inmiddels wel ingepeperd.
'In die mail stond ook dat u de bijlage moest uitprinten en meenemen.'
Niet gezien. Ach, stom. Tickets met barcode. Net als bij een popconcert. Zoveel formaliteit had ik van een rustig, kleinsteeds museum niet verwacht. Maar ja, Corona hè?
Wat nu?, vroeg ik me hardop af. Ik heb geen mail op mijn telefoon, mailen doe ik thuis, op mijn gemak. Mijn schuld natuurlijk, dat begreep ik wel. Ik vroeg beleefd en nog zonder wantrouwen of hij dan even in hun bestanden wilde kijken. Ik had op naam gereserveerd. Dat moest makkelijk vindbaar zijn. 'Dat kan ik hier niet zien,' zei de man. Ik zei, een beetje opwarmend, dat me dat onzin leek. Alles is zichtbaar tegenwoordig en ik had een formulier ingevuld dat online verstuurd was naar hun administratie. 'Ja maar, dat kan ik hier niet doen,' zei de man. 'Mijn leidinggevende...' 'Vraagt u het dan even aan de persoon in kwestie. Ik ben speciaal uit Amsterdam gekomen, met een rechtsgeldige reservering, het moet toch mogelijk zijn om hier iets op te vinden?'
Goed, dan hielp hij eerst het oudere paar achter ons. Maar ook dat ging niet zomaar. Er was iets mis. De barcode wilde niet scannen. De man moest maar opnieuw reserveren.
De kaartjesknipper verdween even naar achteren. Wij stonden een beetje te klagen met ons vieren over het gemak van de moderne techniek. Toen hij terugkwam zwaaide hij wild met zijn armen: 'Anderhalve meter, afstand!'
Zijn collega kon niet in het bestand. Ze kon dat allemaal niet zien. Ze hadden toch echt een barcode nodig. Het enige dat erop zat, zei de langzaam zenuwachtig wordende kassier, was opnieuw reserveren, voor - eens kijken - 14.15 uur. Ja maar, probeerde ik - hier ben ik, in het echt, neemt u papier en pen, hier is mijn museumkaart, desnoods betaal ik. Desnoods stuur ik u morgen mijn bijlage met barcode op, voor uw administratie.
Nee, zo ging dat niet.
De Duitse vrouw was inmiddels weggelopen. Terug naar Duitsland, wie weet.
Er kwam een hoogbejaard stel aan, hij met een stok. Ze hadden gereserveerd voor de gleuf van 15.00 uur. Maar konden ze alvast naar binnen om koffie te drinken? Nee, dat was uitgesloten. Ik keek door het raam en zag dat er hooguit twee mensen in de restauratie zaten. Het bejaarde stel schuifelde aangedaan weg. Het begon te regenen.
Het echtpaar met barcodeproblemen was eveneens weggelopen. 'Ik moet al mijn gegevens opnieuw invullen, dat ga ik hier echt niet staan doen.'
Ik riep de site van het museum op. Die kwam, heel traag, floepte weg. Ik vroeg om de Wifi van het museum. De man spelde die, ik toetste hem in. Nu verscheen de site en kon ik zelfs doorklikken naar 'reserveren'. De gleuf van 14.15 uur was al vol. Ja, dat kon kloppen, onze virtuele alter-ego's liepen daarbinnen naar de kunstschatten uit de Gouden Eeuw te kijken. 'Doet u dan half drie,' zei de man toeschietelijk.
Ik klikte op half drie. Nog één plaats beschikbaar.
Op dat moment knapte er iets in mijn kop en ik liep zonder nog iets te zeggen weg. De zesde bejaarde in twintig minuten tijd die onverrichter zake het museum verliet. Mijn vriendin groette en zei nog iets van 'andere keer terugkomen', want die man was best aardig en kon er ook niks aan doen.
Dat was misschien waar, maar de onzichtbare collega had toch wat flexibiliteit kunnen tonen?
Techniek is er om de dingen makkelijker te maken, niet moeilijker. En hoe handig is de doelgroep van het museum met smartphone en online-transacties? Of willen ze soms af van al die grijze koppen en de jeugd binnenhalen? Haha, hier zou ik een ironisch lachend emoticon zetten als ik het kon.

In het pand naast het Westfries Museum was een expositie gaande. Hoornse schilders, thema Vrijheid. Hier mochten we zó naar binnen, graag zelfs! We bekeken de doeken van vooral gekleurde mensen. Na een kleuterschilderijtje van de buste van J.P. Coen waarop in verfletters 'Schurk!' stond, en: 'Sorry!' had ik het wel gezien.
We wandelden door de motregen langs de Hoornse Hop en aten een lekkere lunch in de voormalige gevangenis. Op de terugweg passeerden we het museum. Er zat nu een stuurse vrouw in het keetje. De leidinggevende wellicht. Het pleintje was verlaten, het restaurant was leeg. Ik schudde zachtjes mijn vuist en gromde: 'Schande!'