Schuldige pleziertjes: Dokter Deen

Vroeger had je ze natuurlijk ook al, die zogenaamde guilty pleasures, maar juist omdat ze waren wat ze zijn, namelijk genoegens waarvoor men zich dient te schamen, was er geen woord voor. Heimelijke genoegens, of schuldige pleziertjes - er zullen wel damesromannetjes zijn geweest die zo heetten, maar het begrip was niet ingeburgerd. Je zei dat je iets stiekem leuk vond, of dat je ergens in het geniep van genoot, wetende dat het fout was en in strijd met de goede smaak. Als je dat al zei - meestal hield je het wijselijk voor je.
Nu je je nergens meer voor hoeft te schamen en eerlijk mag uitkomen voor al je voorkeuren, fout of niet, nu door de omkering van de ironie slechte smaak de goede kan zijn, is er behoefte aan een woord voor iets wat feitelijk dus niet meer bestaat, behalve als gespreksonderwerp. En uit gemakzucht grijpen we in onze snelle tijd dan meteen naar het Engels. Het begrip is kant en klaar overgewaaid, plukrijp, geen zaadje dat in ons nationaal bewustzijn moest inzinken en in ons taaleigen kon ontkiemen, zoals dat een eeuw geleden nog ging.
Dat met het ontstaan van het woord het begrip zelf eigenlijk is verdwenen blijkt wel uit de keuze van de liedjes die in DWDD als guilty pleasures worden gepresenteerd. Bij de helft ervan denk ik: 'hè, is dat nu ook al fout? The Rolling Stones? Bon Jovi?' Wij draaiden vroeger op een feestje, als er veel was gedronken, wel eens Iwan Rebrov, of Richard Tauber, volumeknop flink open. Ook de stiekeme pleziertjes waren vroeger beter.

Ik noteer deze overwegingen omdat ik me gisteravond realiseerde met hoeveel voorpret ik me elke maandagavond naar huis spoed om op tijd te zijn voor Dokter Deen, de eerste dramaserie van Omroep Max. 'Dramaserie' noemen ze het, maar het scenario is zo melodramatisch en bizar dat het eigenlijk gewoon een soap is. Maar dan wel een soap met een cast van klinkende namen, voor kijkers van mijn generatie althans. Rondom Monique van de Ven (mooie, sterke vrouw, van het type dat men na een zekere leeftijd een 'goed wijf' gaat noemen) drentelen en huppelen diverse personages over het idyllische waddeneiland Vlieland. Ze zijn allen ten prooi aan even hevige als snel wisselende emoties. Zelfreflectie bestaat hier niet. Van de ene ongeloofwaardige situatie in de andere tuimelen ze, Pleunie Touw, Hans Dagelet, Hans Croiset, Liz Snoijink en Leopold Witte, omringd door allerlei jong grut waarvan de namen en gezichten mij niets zeggen.
Eerst dacht ik dat het aan de locatie lag: ik kom graag op Vlieland en heb er dierbare herinneringen liggen. Toen dacht ik dat het Monique van de Ven moest zijn, die samen met mij ouder is geworden, en op rijpe leeftijd een veel betere actrice is dan ze was ten tijde van Turks Fruit. Maar uiteindelijk bewees de honger waarmee ik uitkeek naar nieuwe afleveringen dat mijn verslavingsgevoeligheid zich ook tot het wezen soap uitstrekt - het was alleen even wachten tot de juiste voorbij kwam. Dokter Deen diende zich aan en ik ging voor de bijl.
En zo heb ik dus ook mijn schuldige pleziertje. De aflevering van gisteren was de laatste van de tweede reeks, en eindigde met een freeze frame waarin een vertwijfelde Monique alias dokter Deen omringd wordt door de drie mannen in haar leven: haar voormalige minnaar Witte, haar ex-man Huub van der Lubbe en haar aspirant geliefde Dagelet.
Wie zal ze kiezen? Ik kan niet wachten tot het volgende seizoen.