Daar zat hij om half acht ’s ochtends, besluiteloos achter zijn bureau, de blogger.
‘Je hoeft dit niet te doen, weet je,’ hield hij zichzelf voor. ‘Er is geen chef die je op je donder geeft als je dit keer verstek laat gaan. Je bent je eigen baas.’
Niet dat hij geen onderwerpen had om over te schrijven. Maar de dingen die hem bezig hielden waren te veelomvattend en wilden zich niet laten vangen in vijfhonderd woorden. Ook waren ze nog niet rijp. Sommige zouden dat nooit worden, eendagsvliegen die hij beter kon laten sterven aan het eind van de dag. Andere moest hij wat tijd en overweging gunnen. Toch had dat kortstondige of onaffe karakter van zijn gedachten hem nooit eerder gehinderd. Hij was bevangen door een beklemmende aarzeling, de blogger – kon hij zijn onzichtbare publiek hiermee wel lastig vallen?
‘Je had toch gezegd, dat je na het behalen van die 50.000 hits vrij zou zijn? Dat was je target. Daarna zou je alleen schrijven als je zin had, weet je nog? En zeg eens eerlijk, heb je nu zin?’
Hij wist het niet. Hij had de behoefte om te schrijven, maar die kon evengoed dwangmatig zijn, ingegeven door gewoonte – verslaving, feitelijk.
Buiten begon een prachtige nazomerdag. De temperatuur zou ook vandaag weer oplopen tot tropische waarden, zoals de weerman op het journaal dat noemde. Aan de overkant zag hij hoe een vrouw in een ouderwets wit schort in de keuken het ontbijt stond klaar te maken. Een zilveren lepel ving het zonlicht. Hij stond op van zijn bureau. Dat was misschien een goed idee: iets eten. Al was het maar een Luikse wafel. Daarna kon hij op het balkon gaan zitten met een boek tot de loodgieter kwam. Die zou tussen acht en twaalf komen, had de telefoniste van de woningbouwvereniging gezegd.
Het beloofde een lange morgen te worden.
1 opmerking:
"Niet dat hij geen onderwerpen had om over te schrijven. Maar de dingen die hem bezig hielden waren te veelomvattend en wilden zich niet laten vangen in vijfhonderd woorden. Ook waren ze nog niet rijp. Sommige zouden dat nooit worden, eendagsvliegen die hij beter kon laten sterven aan het eind van de dag. Andere moest hij wat tijd en overweging gunnen. Toch had dat kortstondige of onaffe karakter van zijn gedachten hem nooit eerder gehinderd. Hij was bevangen door een beklemmende aarzeling, de blogger – kon hij zijn onzichtbare publiek hiermee wel lastig vallen?"
Wat mij betreft wel.
Zelf heb ik last van een hinderlijke vlieg die maar blijft terugkomen. Denk ik 'm eindelijk naar buiten te hebben gelaten, blijkt 'ie toch weer binnen te zijn. En dan wordt het weer opnieuw aan de slag. Doodslaan is een optie, maar ik vrees dat hij dan voorgoed aan de muur blijft kleven.
Een reactie posten