STERREN

Nog levende legendes moet je eigenlijk niet meer ten tonele voeren. Dat zulks toch gebeurt is vaak ontluisterend. Slechts weinige artiesten weten tijdig afscheid te nemen. Maar is er eigenlijk wel sprake van vrije keus? Een ster is een publiek personage geworden met een verantwoordelijkheid naar zijn fans. Schaamte over zijn onvermogen, als hij dat al heeft, moet hij maar overboord zetten. Hij moet als vanouds zijn kunstje doen en dat hij het eigenlijk niet meer kan wordt gul met de mantel der liefde bedekt. Het publiek wil hem zien, punt. Feitelijk staat hij daar als een icoon van zijn vroegere zelf. Hij is de slaaf van het beeld dat hij ooit in het leven heeft geroepen.
Ik kwam op deze overweging na het zien van The Diamond Jubilee Concert gisteravond. Daar waren er een paar te bewonderen, van die sterren die voorbij de vocale houdbaarheidsdatum waren. Zo werden de allerberoemdste acts meteen ook de allerslechtste. De glans van de reputatie is blijkbaar heller, in de showbizz, dan die van de prestatie. Wat te zeggen bijvoorbeeld van het optreden van Shirley Bassey? Op zijn gunstigst dit: dat er in de ruïne van haar stem nog een paar noten ongeschonden overeind stonden. En dan had je Sir Elton John, steeds meer lijkend op een opgedirkte orang oetan, die zijn mooie pianospel bedierf met zijn machteloze gebrul. Ik vind dat pijnlijk om aan te zien omdat de man respect verdient; als Kylie Minogue al dansend haar nootjes snerpt denk ik alleen maar: kom op meisje, zo moeilijk is zingen toch ook weer niet?
Het ontluisterendst was Sir Paul, omdat daar het meest te ontluisteren viel. Een als Beefeater verklede en zeer onleuke komiek kondigde hem in dergelijke gespannen bewoordingen aan dat men daarna eigenlijk een wassen beeld uit Madame Tussauds collectie op de bühne had moeten zetten onder begeleiding van een opname uit zijn gloriedagen. Maar McCartney verscheen zelf. En het is natuurlijk verschrikkelijk sympathiek van hem dat hij als zeventiger nog steeds de slungelige jongen uit Liverpool is die het liefst muziek maakt in zijn schoonvaders garage, maar zijn optreden riep toch wel wat vragen op. Het is net of hij de enige ter wereld is die zijn uitzondelijke status niet serieus neemt. Waarom maakte hij geen gebruik van het aanwezige BBC Symfony Orchestra om een weelderige finale van dit megaconcert te verzorgen? In plaats daarvan jaste hij er een slordige versie van onder meer Let It Be doorheen, begeleid door een degelijke maar vooral middelmatige band, om slapjes te eindigen met een geschreeuwd Ob-La-Di Ob-La-Da; geschreeuwd, want zingen kon hij de hoge noten niet meer. Voor mijn generatie is het Beatle-oeuvre heilig: we kennen er elke noot van uit ons hoofd. Daar moet je als beperkt zanger van afblijven, zelfs als je Paul McCartney heet.
Tot besluit van deze parade van celebrities werd het feestvarken zelf het podium op geloodst en speechte haar zoon Prince Charles heel sympathiek, en heel wat geestiger dan de cynische beroepsgrappenmakers die de avond aan elkaar hadden gepraat. De koningin had een door de camera's nipt onderschept onderonsje met Tom Jones. Wat zou ze gezegd hebben? Als ze muzikaal is dit: 'We thought you were the best, Sir Tom'.
Er was een groot vuurwerk en het orkest speelde het volkslied. Dat was mooi. Maar ik kon toch het gevoel niet onderdrukken dat hier met veel pomp and circumstance een tijdperk ten grave werd gedragen.