MAC

Mijn ouwe Mac is dood. In zijn slaap gestorven waarschijnlijk. Toen ik vannacht naar de wc ging deed het licht het niet. Er bleek een stop doorgeslagen te zijn. Of dat het gevolg is van een manco in de Mac (kortsluiting? Heeft het soms geonweerd vannacht?) of de reden is van zijn ontslapen weet ik niet. Wel weet ik dat het een idioot gevoel van machteloosheid geeft om op allerlei knopjes te drukken en steeds naar een zwart scherm te moeten blijven staren. Ik was aan die logge machine gehecht en werkte er graag op. Mijn laptop gebruik ik eigenlijk alleen voor sociale media en andere computerpret. Nu zal ik er toch echt Word op moeten downloaden, al was het alleen maar omdat het rechtstreeks, al fresco als het ware, op het scherm intikken van dit blog een gepasseerd station is; dat deed ik in het begin toen bloggen nog een nieuwigheidje was en ik er verder geen belang aan hechtte.
Ik ontdekte de dood van mijn Mac toen ik naar mijn werkkamer liep om over een andere dode te schrijven. Een zombie liever gezegd, want hij loopt hier nog op aarde rond. Ik had bij Wildschut mijn koffie verkeerd afgerekend, stak mijn portemonnee in mijn achterzak en mijn pijp in mijn mond en liep naar de uitgang. Die werd me versperd door een lange man met een hol gezicht en een warrige grijze baard. Hij zwaaide op zijn benen. We voerden een soort koddige dans uit, want hij helde steeds over naar de kant die ik op wilde gaan. Hij keek me aan, hoewel je daar niet echt van kon spreken want zijn ogen waren geheel uitdrukkingloos, en zei iets dat klonk als 'Piablo' Hij probeerde me op mijn schouder te slaan maar miste. Ik keek naar de vrouw achter de bar, die verontschuldigend haar schouders ophaalde. In feite keek ik naar haar om mijzelf van betrokkenheid vrij te pleiten. Mijn blik was huichelachtig en schuldig, want ik kende deze dronkaard. Het was een in Amsterdam neergestreken Ier, een bon-vivant die in de Pijp bij zijn vriendin, een serieuze kunstenares, was ingetrokken. Een jaar of tien geleden kwamen we elkaar wel eens tegen in het café. Ook toen al was hij een zware drinker. Hij ging roekeloos met de alcohol om. Als hij een kritische grens had overschreden werden zijn ogen zwemmerig en werd hij klef en luidruchtig. Maar als je niet te dicht bij hem in de buurt zat was hij nog altijd wel te pruimen. Hij had een diepe bariton en zong prachtig de ballades uit zijn thuisland, waarbij zijn blauwe ogen wijd open stonden, verwonderd misschien over wat er ondanks zijn laveloze toestand nog allemaal uit zijn keel kwam. We spraken wel eens over het drinken, want ook voor mij begon dat in die tijd een beladen onderwerp te worden, hoewel ik nog lang zo ver niet was als hij. Hij vertelde dat hij soms problemen had met zijn vriendin. Dan hield hij zich een tijdje koest tot zijn krediet was aangezuiverd. Ik heb hem wel eens 's morgens vroeg op de markt gezien, zwaaiend met zijn arm en lallend tegen voorbijgangers, met onder zijn andere arm een enorme bos bloemen. Daarmee hoopte hij waarschijnlijk zijn nacht doorhalen te vergoelijken.
'Piablo'. Ergens in die nu totaal dode ogen moet een vonkje herkenning zijn geweest, maar ik zag het liever niet. Nu het alweer zo lang geleden is dat ik mijn lidmaatschap van de natte gemeente heb opgezegd begin ik soms de gevaren van stevig drinken te bagatelliseren. Overdrijf ik niet? Het viel toch allemaal wel mee? Terwijl ik me ontworstelde aan de wankele greep van de Ier, wiens naam ik niet meer weet, wist ik weer dat het helemáál niet meeviel. Link spul, voor wie er gevoelig voor is. Van deze aardige, charmante zanger was niets meer over dan een menselijk wrak. Ook de grootste bos bloemen van de Albert Cuyp effende de weg terug niet meer.