SERPENTIJN

Het Hemelse Geschenkenhuis ligt in het oudste straatje van Maastricht. In Wyck, de buurt aan de overzijde van de Maas. Buurtbewoners denken daar anders over. Voor hen is Wyck het echte Maastricht, de stad rond het Vrijthof niet meer dan een kolonisatie. Een tante van een vriend van me is er geboren en gestorven zonder één keer de Maas over te steken. Het straatje, het oudste zelfs van heel Nederland, als we het moeten geloven, heeft kunstzinnige antikwariaten, dure modezaken, prachtige delicatessen, smaakvolle edelsmeden. Een kruising tussen chic en hip, een mondaine sfeer op kleinsteedse schaal. 

Ik wilde het Hemelse Geschenkenhuis betreden om er een steen te zoeken. Mijn therapeut in de kliniek vond dat ik een amulet moest hebben. Een sterk opgemaakte vrouw met grote ogen vroeg of ze me kon helpen. 'U bent al beneden in de middeleeuwse kelder geweest? Jammer, als ik het geweten had, had ik u een klankschaal meegegeven. Laatst vroegen een paar vrouwen of ze er mochten zingen. Dat was prachtig. Heel bijzonder. Mijn handen jeuken om daar opgravingen te doen. Het gewelf is uit de twaalfde eeuw. Misschien liggen de verloren apostelen er wel begraven.' We bekeken de stenenverzameling. Ik vertelde dat ik vroeger een toermalijn aan een kettinkje had gedragen, die hoorde bij mijn sterrenbeeld. 'U moet een steen zoeken die nu bij u past. Volg u hart. Die sterrenbeelden, dat is commercieel. Het gaat om uw gevoel nu, bij de steen.' Ik pakte een grote ruwe zwarte steen op. 'Prachtig, ziet u die fijne nerf? Er zijn wel goedkopere, maar deze is heel bijzonder.' Ik legde het brok weg en streelde aarzelend een andere, gladde groene. 'Ja, die is ook heel erg mooi. Innerlijke rust, bent u daar naar op zoek? Dan is dit een uitstekende keus.' 

Welk mineraal ik ook bekeek, steeds was het de beste, eigenlijk enige optie. Haar enthousiasme veranderde zo gemakkelijk van object dat haar aanbevelingen betekenisloos werden, en ik inderdaad op mijn gevoel af ging. En op de prijskaartjes. Een glimmend gepolijste, olijfgroene serpentijn werd het. Ik kreeg er een gelukspoppetje bij met gele draadjes, een kleur die exact paste bij mijn queeste naar harmonie. En een toeristengidsje van Maastricht. De vrouw wees met een lange, zwart gelakte nagel op een plattegrondje. 'Heeft u wel eens van chakra's gehoord? Hier ligt de Onze-Lieve-Vrouwebasiliek. Die is gebouwd op een plaats waar oeroude energiebanen samenkomen. En bovendien bevindt zij zich op een grote aard-chakra. Heel bijzonder.' Ze bracht ons stralend tot de deur. Toen we op straat waren zagen we haar achter de winkelruit uitdrukkingloos naar buiten staren. 

We liepen naar de Maasbrug. Een fijne regen viel op de grijze rivier. Aan de overkant zagen we de spitse torentjes van de kerk boven de huizen uitsteken. Ik had er nog wel een kaarsje aan willen steken, maar om de een of andere reden was de lust me vergaan.