NIEUWS

Slecht nieuws. Mijn zieke vriend gaat zijn laatste levensfase in. Ik hoor het van zijn zoon. Dat komt hard aan. Wat doe je met de rest van zo'n dag?
Ik probeer me aan routinehandelingen vast te klampen maar eigenlijk ben ik daar te veel van slag voor. Naar buiten dan maar. Tijdens een nerveuze wandeling, regen en zon, probeer ik het nieuws te laten indalen. 's Middags maakt de nervositeit plaats voor een doffe gelatenheid maar in de namiddag laaien de zenuwen weer op. Wat moet ik, moet ik wel iets? En kan ik iets doen? Mijn vriend is niet meer echt aanwezig. Zal ik toch aandringen op een laatste bezoekje of moet ik de intimiteit van de familie respecteren? Lastige vragen die zich niet eenduidig laten beantwoorden. Ik heb nog ergens een sigaartje liggen. Ik koop een blik bier en ga zitten op een bankje onder de grote boom aan de kade waar ik zoveel uren op die manier heb doorgebracht. Ik bel met de zoon, met een andere goede, wederzijdse vriend. Thuis vraag ik of mijn dochter even beneden wil komen. We zijn emotioneel. Er gaan een paar speciaalbieren in het vriesvak, de doordeweekse drooglegging is vandaag niet vol te houden. Tegen de tijd dat mijn andere dochter uit haar atelier komt liggen we een stap op haar voor in verwerking. Als we alles nogmaals hebben doorgesproken besluiten we een film te kijken om de zinnen te verzetten. Ik neem preventief twee paracetamolletjes en slaap wonderlijk goed die nacht. Als ik wakker word is er eerst een leeg, vredig gevoel, maar dan komt het dagende, snel scherper wordende besef: er is iets niet in orde, er is iets naars aan de hand. Al gauw is alles wat ik de vorige dag gehoord en tijdelijk verwerkt heb weer levensgroot aanwezig. Maar het is nu geen nieuws meer, het is ingepast in het leven, als een nieuw, dramatisch gegeven waarmee we moeten zien om te gaan.