GOLF

We hadden eigenlijk een tweede balkonstoel nodig, vonden mijn dochter en ik, zodat we niet meer met eetkamerstoelen hoefden te slepen. Ik had er een zien staan bij het grofvuil. Een rieten zetel, zonder kussens. Als die er nog stond zou ik hem meenemen.
De dag was prachtig en ik wandelde ver. Toen ik terugkwam dacht ik aan de stoel. Hij stond er nog, wel wat wiebeliger dan ik had gehoopt, maar hij zou dienst kunnen doen. Ik nam hem mee naar huis.
Toen ik voor de deur stond kwam er een Appje. Een vriendin van mijn dochter was op weg om speciaalbiertjes langs te brengen die ze bij een kleine ambachtelijke brouwerij had gekocht, 's avonds zouden ze een virtuele paasborrel houden met de vrienden. Of ik even open wilde doen als ze aanbelde, ze zou het doosje in de gang zetten. Ik besloot niet naar boven te gaan maar voor de deur op haar te wachten. Daar zat ik, in die rieten stoel, in de stille straat, in de zon.
Er wandelde een man langs, een fitte zeventiger in een turquoise poloshirt, gebruind, zilverig haar. Het type man dat zijn pensioen met golf doorbrengt. Hij hield zijn pas in om naar de nieuwbouw aan de overkant te kijken. Hij draaide zich om, keek me recht aan en vroeg wat ik ervan vond. Ik zag mezelf zitten met zijn ogen, een baardige man met te lang grijs haar onder een baseballpetje, een sigaartje rokend in een rotte tuinstoel. Een ouwe hippie in Oud-Zuid. Ik zei dat ik het een nogal smakeloze en sombere kolos vond. Hij vond het juist prachtig, zei hij, totaal niet van zijn stuk gebracht. En hij had zijn hele leven in de makelaardij gezeten. Hij stelde vragen over de prijs van de appartementen, het aantal vierkante meters. Maakte snelle berekeningen. We hadden het al gauw over de toestand in de wereld, de crisis, de razendsnel kelderende economie. Een vriend van hem had net zijn restaurant verbouwd voor een groot bedrag, vertelde hij, die zou het niet redden.
'U kijkt natuurlijk net zo goed nieuws als ik,' stelde hij vast. 'Dan weet u dat het virus voorlopig onder ons is. We moeten er op de een of andere manier mee om leren gaan. In het Concertgebouw hebben ze plannen om, als alles weer een beetje soepeler wordt, de zaalcapaciteit te verkleinen. Lege rijen en lege stoelen tussendoor, om afstand te scheppen. Ja, da's leuk en aardig. Verdienen ze nog wat. Maar hoe moet dat dan met sport? En met evenementen? Die anderhalvemetersamenleving, daar zitten we voorlopig nog wel aan vast. Tot er een vaccin is, maar dat kan nog even duren. En wordt daarna alles weer normaal? Hoe dan ook zal de wereld niet meer dezelfde zijn.'
De man ging verder met zijn samenvatting van de vloed aan opinies die elke dag over ons uitstroomt. Ik kon het alleen maar met hem eens zijn. Maar toen zwenkte zijn verhaal een andere kant op.
'Bent u toevallig katholiek?' vroeg hij. 'Nee? Maakt ook niet uit, want als u het bent zeg ik het toch. Het grootste probleem is dat we met veel te veel mensen op deze planeet zitten. Dat ligt ten grondslag aan alle ellende, pandemieën, klimaat, oorlogen, honger, noem maar op. We zitten veel te dicht op elkaar. En die paus blijft maar weigeren om voorbehoedmiddelen toe te staan. Onbegrijpelijk toch? Een schande, als u het mij vraagt. Wist u dat een Afrikaans gezin gemiddeld zeven kinderen heeft? In China hebben ze dat één-kind-beleid gehad. Maar die zitten nu juist weer met een enorm overschot aan bejaarden. Nou ja,' besloot hij schouderophalend, 'het zal mijn tijd wel uit duren.'
'Laten we het hopen,' zei ik, hoewel ik niet wist of dat de juiste opmerking was, want het zou natuurlijk fijn zijn als er nog in zijn tijd een oplossing voor onze problemen zou komen.
Hij groette en liep fluitend verder, alsof hij op het gazon ging kijken waar zijn balletje was neergekomen.