Een bloedmaan, volledig verduisterd, die ook nog een supermaan en een wolfmaan was en die Blauwe Maandag inluidde, dat klonk als zo'n kosmisch spektakel, dat moest ik meemaken. Het klonk ook onherbergzaam en eenzaam, naar steppen en toendra's. Ik kroop onder mijn dubbele dekbed, zette dapper de wekker op kwart voor zes en blies het lampje uit.
Nog voor het tingeltangeltje kon inzetten was ik al wakker. Pikdonker nog was het en koud, erg koud. Boven op de kast hoorde ik het gekraak van een zich uitrekkende kat, even later knipperden gele oogjes verbaasd naar me. Ik opende de gordijnen. Niets dan een paar felle sterren, groot in de vrieskou. Tegen beter weten in keek ik ook aan de achterkant van het huis. Hier was de hemel zo mogelijk nog leger. Ik ging terug. De maan was toch altijd aan de straatkant te zien, waarom brak hij uitgerekend vandaag met deze gewoonte? Toegegeven, ik keek zelden naar het zwerk om zes uur 's ochtends. De maan beschreef een elliptische baan om de aarde, zoveel wist ik nog wel van mijn lessen op school. Nu had ik plotseling spijt dat ik er niet meer van wist en moest ik een aanvechting verbijten om ter plekke Wikipedia te gaan bestuderen.
'Hij staat hoog in het westen,' appte mijn vriendin die ook wakker was en ginds in de polder een glorieus uitzicht had op een gezwollen en vuilrood hemellichaam. Maar waar was het westen? Ik betrad in pyjama het balkon, duwde de daar gedumpte kerstboom opzij en boog zover mogelijk maar links. Als ik ervanuit ging dat Amsterdam-West in het westen lag, moest daar ergens de maan staan, hoog aan de hemel, ongenaakbaar onzichtbaar door de steenmassa's die tussen ons instonden. Ik overwoog heel even om me aan te kleden en de straat op te gaan, ik hoefde maar zover als de Van Baerlestraat om een zichtlijn naar de Westelijke Havens te hebben. Als ik een pijp had kunnen opsteken, of als het een andere dag was geweest, had ik dat misschien wel gedaan ook. Maar ik wilde die blauwe maandag nog niet laten beginnen, nog niet. Ik gaf de miauwende poezen een vroeg ontbijt en kroop terug in bed.
2 opmerkingen:
Voorheen Rookzanger toch.. Je bent een romanticus, maar wel een stadse.
Ieder mens met enig gevoel voor de Geest van de Natuur zou toch moeten weten, met zijn woonomgeving als uitgangspunt, waar het westen en waar het oosten is? Waar komt, zo rond 21 september, de zon op en waar gaat ie, omstreeks diezelfde periode, onder?
Die bloedmaan stond om kwart voor zes inderdaad vrij hoog aan de westelijke hemel. Ik schatte de zichthoek op iets rond de 45 graden. Maar hij daalde, in het uur dat ie grotendeels verduisterd was, vrij snel. Tegen de tijd dat ie weer uit de schaduw van de aarde was, zal de eerder genoemde hoek niet veel meer dan 20 - 30 graden zijn geweest.
Je volgende kans om een volledige eclips te zien is op 20 december 2029..
Als je tussen massieve blokken steen van vier verdiepingen woont, zie je de zon nooit opkomen of ondergaan, net zomin als de maan. Zo gaat dat in de Grote Stad! Enig idee heb ik wel hoor: ik heb de namiddagzon pal op mijn achterbalkon, dus ergens daarachter ligt het Westen. Dat klopt ook, want die kant op is Amsterdam Oud-West.
Een reactie posten