vrijdag 11 januari 2019

Voorheen Rookzanger


Het eerste wat ik op straat doe is bij de bakker langsgaan. Ik neem me voor om het kakelverse amandel-chocoladebroodje voor later te bewaren maar een straathoek verder al belandt het propje van de papieren zak in een afvalbak.
   Ik stap flink door, onrustig; steek nog bij rood licht de Lairessestraat over. Voorbij Brasserie Keyzer, ter hoogte van de ruïne van wat eens Broekmans en van Poppel was, de iconische muziekwinkel met meer dan een eeuw geschiedenis, houd ik onwillekeurig mijn pas in. Een man komt me tegemoet, een kop groter dan ik, een man met zandkleurige overjas en zandkleurige hoed, ik heb hem al geroken nog voor ik hem zag. Als hij vlak bij me is probeer ik zijn pijp te determineren. Tot mijn verrassing is het niet de opzichtige, met zilver beslagen lifestylepijp die ik verwachtte te zien. Het mogelijk dure maar vooral discrete rookgerei heeft een ebonieten roer en gaat dus waarschijnlijk al heel wat jaren mee, want pijpen met een steel van gehard rubber worden nauwelijks meer gemaakt - tegenwoordig is het alles glanzend acryl wat de klok slaat. Ook de geur van zijn tabak bevalt me: kruidig maar neutraal, niet of nauwelijks gesausd.
  Ik ruk me los, probeer niet te snuiven, en bedenk dat ik kan marcheren wat ik wil, en croissantjes en chocola kan snoepen zoveel ik wil, maar dat dit gemis er altijd zal zijn. De onrust zal wel weer verdwijnen, tegelijk met de vraatzucht, als de nicotine helemaal uit mijn systeem is. Maar het zelfbeeld 'man-met-pijp', dat geef ik niet graag op; en toch zal juist dat moeten gebeuren, wil ik écht loskomen van mijn tabaksverslaving.
   Ik loop langs Davidoff, waar ik drie jaar heb gewerkt als jongste bediende. 'Expert pijproken' noemde ik het zelf graag. De deur is dichtgetimmerd en er kleeft een briefje aan het raam: 'Voor onbepaalde tijd gesloten.' Wat die onbepaalde tijd wil zeggen leer ik later via internet. Het vanuit Basel bestuurde concern heeft 'per direct' zijn drie vestigingen in Nederland gesloten. Het besluit zou niets te maken hebben met het antirookbeleid, de luxe winkels zijn gewoon niet rendabel meer. Het bericht dateert al van oktober. In mijn tijd werd het verlies draaiende bedrijf alleen nog overeind gehouden door de florerende vestiging in Maastricht. Blijkbaar zijn ook de Limburgers minder gaan roken.
   Hoewel het bankroet al zo lang in de lucht hing ben ik geschokt. Vreemd genoeg gaan mijn gedachten vooral uit naar het lot van mijn boek, De sigarenwinkel. Ach, arm romannetje! Nog niet veel mee gebeurd, nauwelijks verkocht, en nu is het te laat! Natuurlijk gaat dat boek vooral over het drama dat zich in het alcoholische hoofd van de hoofdpersoon afspeelt, maar het is toch ook een satirische én liefdevolle milieuschets, een ode aan een merkwaardige bedrijfstak. Ik had een monumentje willen oprichten voor een verdwijnende wereld. Die van de jongens en meisjes van de tabak met hun steeds moeizamere glamour. Nu blijkt dat ik een historische roman geschreven heb. Nog net geen kostuumdrama.



De sigarenwinkel is te verkrijgen door overmaking van EUR 19,50 op bankrekening NL85 INGB 0680 2522 15 ten name van W.S. Huberts te Nijmegen, onder vermelding van 'Sigaar’. Als u betaalt via elektronisch bankieren, vergeet dan niet uw adresgegevens toe te voegen. Na ontvangst van de betaling wordt uw bestelling zonder verdere kosten bij u thuis afgeleverd. Bij afleveradressen in het buitenland zullen de extra verzendkosten in rekening worden gebracht.

(Pentekeningen: Rosanne van Spaendonck)


Geen opmerkingen: