Mijn dochter belde uit Heidelberg, waar ze werkt voor een theaterfestival. Ik vroeg haar of ze al wijn had gedronken uit roemers. Ik moest het haar uitleggen. Van die wijde glazen op gedraaide groene voeten, liefst omkranst met vergulde druivenranken. Nee, die had ze nergens gezien. De Duitsers schijnen hun ranke, taps toelopende flessen ook steeds vaker te restylen zodat ze op elke willekeurige wijn lijken. Ik begrijp het wel – Duitse wijn had een suikerige en oubollige reputatie, en je wilt je landsproducten toch een beetje hip presenteren. Gall & Gall, die staat voor ‘verantwoord genieten’, vermeldt op zijn website een Duitse Pinot Gris uit de Pfalz die D:Vine heet. Moderne fles met schroefdop en alleen een kek logo. Ik moedigde mijn dochter aan de resten van een verdwijnende wereld op te zoeken want ik had plotseling heimwee. Naar de schrijvers van de Duitse romantiek en naar de tijd waarin die mijn leven bepaalden. Naar Eichendorff, naar Heine, naar Hoffmann. En naar wijn met etiketten als barokke schilderijen waarop kastelen en wijngaarden prijken en krullerige letters onder meer druivensoort, oogstjaar, maker, plaatsnaam en adres vermelden. Een uittreksel uit het telefoonboek, de consumentengids en de Kamer van Koophandel op een stukje papier ter grootte van een forse postzegel. Het smaakte misschien zoetig maar je dronk een hele geschiedenis uit die groene roemers.
(19-09-14)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten