STRESS

Als ik wakker word is het of er iemand de loop van een pistool tegen mijn slaap houdt. ‘Je hebt een minuut om het wereldraadsel op te lossen’, hoor ik. Mijn brein werkt koortsachtig. Ondertussen bonkt mijn hart en voel ik mijn schouders zich krommen om het naderende onheil af te weren. Om de slag op te vangen. Als een stier in de arena.
Zoiets heet stress, las ik op het internet.
Waarom ik dat heb, stress, is een lang verhaal waarvan ik lang niet alle losse draadjes en subteksten begrijp. Het heeft met het seizoen te maken, met het verlaten van de beschutting van de winter, met het bundelen van energie om straks de sprong te wagen in allerlei buitenactiviteiten. Straks, daarin schuilt de crux. Want het is nog zo ver niet. Ik ben als een zwemmer die eindeloos onder de hete douche zijn crawlslag staat te oefenen en moet wachten tot het bassin vol gelopen is. Pas dan kan ik springen. En met de sprong is de angst voor de sprong op slag verleden tijd. Maar er is niet één zwembad, er zijn er wel vier of vijf, allemaal in andere steden op andere continenten, die ik allang niet meer heb bereisd.
Terwijl ik dit in onbegrijpelijke haast tik (onbegrijpelijk, want niemand dwingt me, en alleen ikzelf bepaal dat ik het nu moet schrijven) draagt mijn vriendin verschillende potjes vitamines en voedingssupplementen aan waarvan ze de bijsluiter voorleest. Valeriaan, Magnesium, Kelp, Rhodiola rosea? Ik grom dat ik dat alles al weet en dat ik dat al slik, of niet, en probeer mijn aandacht bij deze tekst te houden. Buiten ontplooit zich de blauwe mantel van de lente lui en weelderig.
Ik lees het voorafgaande voor aan mijn vriendin.
‘En schrijf er ook in dat ik je wel een kopje koffie kom brengen en niet alleen stoorzender ben,’ lacht ze.
Ik drink mijn onverstandig sterke koffie en gehoorzaam braaf.
De vaart raakt uit mijn schrijven en ik zoek vertwijfeld naar een punchline. Wat denk u van: Geniet van uw dag?

***

[Naschrift: Als het limbisch systeem op hol slaat en de adrenalinekraan openzet, fight or flight, stress kortom, - heeft dat ook voordelen. Je bent waakzaam en staat open voor indrukken.
Ik ben normaal een gesloten mens en roep met mijn terughoudende uitstraling navenante reacties op, zodat ik zelden in gesprek raak met vreemden. Maar vandaag was dat anders.
Bij Palm Guitars ging ik iets verkopen. Ik kende de eigenaar van het leukste en volste gitaarwinkeltje van de stad als een stille folky. Nu hadden we een heel gesprek over instrumentenbouw, bewaarzucht ('hoarding') en tv-veilingen. Op de terugweg kwam ik, twee gitaren lichter, langs een winkeltje dat 'vintage' spulletjes verkocht. Ik zag een stel pijpen in de etalage en liep naar binnen. Ik pakte wat eruit zag als een Peterson en zag meteen dat het een Franse imitatie was. De andere pijpen waren weliswaar oud maar ongerookt – mooi spul. De eigenaar kwam naar me toe, een elegante jongeman, gay, leek me, Brazilaans tiep. Of ik verstand van pijpen had, geen grap bedoeld. Ja, zei ik volmondig, en ik wou best even kijken, maar ik had geen leesbril bij me. Hij pakte uit zijn voorraad een merkwaardig grote ronde bril. Die zette ik op terwijl ik de pijpen taxeerde. Hij stond inmiddels naar mijn gezicht te kijken. Staat u perfect die bril, zei hij verrast. Hij riep een meisje erbij. Staat die bril niet perfect bij die meneer? Ja, alsof hij er voor gemaakt is, zei het meisje. Hij bood koffie, thee of een borrel aan, wat ik afsloeg. Toen ik wegging wilde ik de bril teruggeven, maar nee, die was van mij. Die hoorde bij mij. Niet alleen als leesbril, verzekerde de Zuid-Amerikaanse charmeur me, maar gewoon, om te dragen. Op straat zag alles er merkwaardig helder uit en ook iets uitvergroot. De lentezon stroomde mijn ogen binnen, net zo overvloedig als de adrenaline.]