OOGGETUIGE

Het grasveld met de helikopters strekte zich mals groen uit onder een koude blauwe lucht. Grote glanzende wolken, een krachtige, metalige zon. Het Museumplein, een maandagmorgen in maart.
Toen ik de dranghekken naderde werd er een pratende camera in mijn gezicht geduwd. Waarom ik hier was? Wel, ik woonde praktisch om de hoek, en was nieuwsgierig. ‘Dus enige sensatiezucht is u niet vreemd?’ Ik mompelde dat pijproken en sensatiezucht elkaar niet per definitie uitsluiten. Een kakelende lach klonk vanachter de camera. Pownews. Of het de uitzending gehaald heeft weet ik niet.
Naast me stond een moeder haar zoontje verantwoord bezig te houden.
‘En wie komt daar straks?’
‘O-ba-ma!’
Via haar telefoon stond ze in contact met het thuisfront en de televisie. Zo bleef ik op de hoogte van de voortgang in het museum.
‘Oom Robin zegt dat hij nu met Mark Rutte praat.’
‘Maar het duurt láng!’
‘Nog tien minuten, Mo, dan komt hij naar buiten.’
‘Ik wil chocolademelk…’
Mo klom in het hek. Een agent naderde. ‘Mevrouw, ik weet dat het overdreven klinkt, maar er mag echt niemand boven het hek uitsteken,’ sprak de polderpolitie.
‘Hoor je dat Mo, dat mag niet, zegt die meneer. Anders ga je naar de gevangenis. Klim maar op mijn schouders.’
Aan mijn andere kant was een vlotgebekte donkere jongen in gesprek geraakt met een verlegen bleke Amerikaan. Twintigers. Er werd gelachen. Iedereen had hier echte camera’s, grote Nikons - geen telefoontje te zien behalve de open lijn met de tv naast me. Al gauw werd er iemand gecharterd om een foto te maken van de nieuwe vrienden. Stralend sloegen ze de armen om elkaar heen. Voor op Facebook!
De zon verdween. Waar bleef onze Grote Broer? Ik kreeg het koud en begon van mijn ene op mijn andere voet te wippen. Maar zoals dat gaat met wachten – de tijd verstrijkt en je besluit de klus af te maken nu je eenmaal al zover bent. Geen denken aan dat ik nu weg zou gaan zonder Obama te hebben gezien.
Na een uur gebeurde er eindelijk iets. De politiemannen op het grasveld namen een vaste positie in en begonnen, de armen op de rug, officieel voor zich uit te kijken. De helikopters sloegen aan. Er was door een commando op een beveiligde gsm iets in gang gezet dat zich bliksemsnel over het hele plein verspreidde. Het leek of de huid om de wereld strakker werd aangetrokken.
Van de moeder van Mo wist ik dat Obama en Rutte nu voor de Nachtwacht stonden.
‘Hij komt over vijf minuten naar buiten,’ zei ze.
‘Wie?’ vroeg het jongetje.
Ik knoopte mijn colbertje dicht en deed zachtjes wat ademoefeningen. Nog even, dan kon ik naar Wildschut en hete koffie.
Een opgewonden kreetje, en daar draaide een stoet limousines het terrein op. Die vijftig meter lopen was blijkbaar te gevaarlijk. Ik zag wat poppetjes, en de wieken van de voorste heli, een heldergroen gespoten exemplaar met in witte letters The United States of America erop, begonnen te draaien. Even maar, leek het, toen steeg hij op, gevolgd door de andere drie. De vrolijkblauwe van de Nederlandse politie had een lichter geluid dan die Amerikaanse bakbeesten. Een lyrische tenor tussen grimmige baritons.
Waarom moest ik aan vliegende vissen denken? Misschien door het surrealisme van het tafereel. Maar als ik een vergelijking zou moeten maken zou die eerder uitkomen op reuzeninsecten, buitenaardse kevers, apocalyptische torren. Het was een indrukwekkend gezicht en ik was blij dat ik het gezien had.
Maar de snorrende reuzeninsecten waren nog niet uit het gehoor, toen, volkomen onverwacht, van links een nieuw geraas klonk. Een viertal legerhelikopters met de dofgroene kleur van oorlog vloog in formatie aan. De bomen zwiepten met hun kale takken als om ze te begroeten. Ze streken neer op het Museumplein, keurig achter elkaar. Een invasie, schoot het door me heen. Eerst Obama in veiligheid, en dan het linkse Amsterdam geannexeerd!
Het overgebleven deel van de museumbezoekers werd in de heli’s gepropt. Ze verdwenen onder veel kabaal. ‘Nu zou er vuurwerk moeten zijn,’ zei iemand.
De mensen verspreidden zich lacherig. We waren weer onder ons. Het leek alsof negenenzestig jaar na dato de stad opnieuw bevrijd was.