Ach, lezer, de druk wordt weer flink opgevoerd en de wereld gaat knellen. Hoe is het toch mogelijk dat sommige mensen erin slagen de kerstdagen laconiek over zich heen te laten komen met al die massahysterie om ons heen? Hoe kan het dat er zelfs mensen bestaan die deze benarde tijd sereen doorbrengen, tevreden met wat ze hebben bereikt dit jaar, blij nu even lekker vrij van zorgen en besognes te zijn? Vragen die met de kracht van de storm die buiten woedt op me af komen deze morgen.
Mij lukt het in elk geval niet. Ik heb me positief opgesteld en ben daarmee het grootste deel van de maand redelijk goed doorgekomen. Maar aan de vooravond van wat volgens de wensen die van alle kanten op me afgevuurd worden een fantastisch feest moet worden zinkt de moed me toch in de schoenen. Twijfels beginnen aan me te vreten. Twijfels over de weg die ik heb gekozen, over beslissingen die ik heb genomen. Heb ik het wel goed gedaan? Had ik het niet beter kunnen doen? Had ik het niet anders moeten doen? Het is het oude liedje van december, dat ik probeer niet te horen maar dat via sluipweggetjes mijn gehoor weet binnen te dringen, omdat het elk jaar weer nét iets anders gearrangeerd wordt.
En toch...
Zondag reden we over de dijk vanuit Enkhuizen naar het Oosten van het land. Bruine watermassa’s links en rechts van ons, woelig, aan de horizon iets aangelicht door een verre zon. De streep van de weg voor ons, een lint dat zich in het niets leek te verliezen. Zo te rijden gaf me een gevoel van herwonnen vrijheid, ik herademde. Hier was nergens kerstversiering. Hier was helemaal niets, alleen water en de weg.
Mijn getroebleerde stemming klaarde op en ik pakte mijn fototoestel uit mijn jaszak. Ik hield het tegen het raampje en knipte lukraak in de hoop dat er een mooi plaatje bij was. Terwijl ik het resultaat bekeek riep ik verbaasd tegen mijn vriendin: ‘Heb jij dat huis gezien daarnet?’ Op de foto was vaag maar toch onmiskenbaar het silhouet van een huis te zien. ‘Nee, ik heb niks gezien,’ zei ze. ‘Maar dat is toch bizar? Kijk, hier staat het. Een huis.’ Ze keek uit haar ooghoek mee. We puzzelden een tijdje op dit raadsel. ‘Zoom eens in,’ zei ze. Daar had ik nog niet aan gedacht. Ik vergrootte het beeld en we zagen, een beetje vervormd en schimmig door de gebrekkige scherpte van de opname een vierkant met daarboven een driehoek. Een verkeersbord.
We lachten en besloten dat het een goed voorteken was. Wie huizen in verkeersborden meent te zien zit altijd op de goede weg. Die poort van januari, daar aan de horizon, die zouden we wel halen.
Dit was het voor dit jaar, Rookzanger neemt even vakantie. Ik wens u allemaal oprecht het allerbeste toe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten