ZIEK

De hele winter was ik de dans ontsprongen maar nu was het toch zover.
Hoe ziek ik precies was merkte ik toen ik mijn bed verliet om naar de wc te gaan. Ik kwam terecht in een draaiende wolk van suizende sterretjes en moest steun zoeken tegen de muur.
Op zich had die eerste dag nog wel iets. Alle initiatief en verantwoordelijkheid waren me ontnomen. Ik kon niet eens lezen. Deed ik mijn ogen dicht, dan sliep ik onmiddellijk in. Een rare slaap, dat wel: steeds voor ik erin weggleed was ik me ervan bewust dat er iets niet klopte, op een heel fundamenteel niveau. Alsof er aan de natuurwetten werd gemorreld. Koorts, ja.
Vandaag hield ik het niet meer uit in bed en ben ik blaffend opgestaan om mijn eerste koffie te zetten en mijn eerste pijp in twee dagen te roken. Nog harder blaffend.
Ik sleep me naar mijn pc die me plotseling een sterk overschat communicatiemiddel uit het verleden lijkt; van die verslaving ben ik in twee dagen afgekickt, cold turkey.

Maar wat ik wou zeggen: ik ben er even niet, op deze plek. Deze griep schijnt traag te verlopen, en anders had ik wel de voorjaarsvakantie als excuus om even mijn mond te houden.

Ik hoop u binnenkort weer vrolijker zaken te melden te hebben en wens u tot dan het allerbeste.