Sinds een paar dagen zit er een jongen op de stoep aan de overkant. In kleermakerszit, zijn rug geleund tegen de dichtgetimmerde gevel van de voormalige kraakpanden. Zo te zien een zuidelijk type. Jeans, gympies en T-shirt. Lang zwart haar, met beginnende dreadlocks. Naast hem op straat ligt een omafiets. Daaraan zit met een touw een hond vastgebonden. Een vriendelijk vuilnisbakkenras, niet de gebruikelijke vale bastaardwolf. Op zich al vreemd, dat dagelijkse zitten voor een verlaten huis, maar het vreemdste vind ik dat hij op zijn schoot een laptop heeft waarop hij driftig zit te tikken, de wereld om zich heen vergeten: alleen als er verderop een deur opengaat kijkt hij even op.
Ik stel me voor dat hij uit een prozaïsche Italiaanse stad komt, Bari of Modena, en via de harde dwaalwegen van het moderne Europa, voortgedreven door een mengsel van geldgebrek, hippie-idealen en onvrede, in Amsterdam op straat is beland. Ik fantaseer dat hij dit adres bij zijn vertrek had opgekregen, en nu dagelijks vergeefs zit te wachten op zielsverwanten.
Mijn dochter kijkt even mee vanaf het balkon en komt met een heel andere oplossing. ‘Die heeft daar natuurlijk gewoond. Waarschijnlijk zit er nog ergens een modem in de muur, en komt hij hier om te internetten.’
2 opmerkingen:
Prozaïsch gegeven. Exact zo zat ik wel eens op een bankje voor een klein hotel in Zierikzee, omdat ze een KPN-hotspot hebben waar ik gratis op kan. Die groene bestelauto is overigens niet van Jetty. Die is van mij. Nou ja; hij zou het kunnen zijn..
Je bent er trouwens vroeg bij vanmorgen!
De eerlijkheid gebiedt me te bekennen dat dit bij uitzondering voorgeprogrammeerd was, wegens drukke muzikale bezigheden op de vrijdag, vandaag dus. Met dit weer zal hij er wel niet meer gezeten hebben.
Een reactie posten