In het kort: de eigenaar, een notoire huisjesmelker hier ter stede (wiens naam ik niet zal noemen, anders staat morgen mijn auto in brand) wilde de verwaarloosde pandjes slopen en er een groot lucratief gebouw neerzetten. De gemeente weigerde hem een sloopvergunning en verordonneerde hem de huizen te renoveren. Hij negeerde dat. Hoe dat zomaar kan begrijp ik niet. Hij pestte de bewoners weg, een voor een. De kraakbeweging sprong in het ontstane gat, en een tijd lang hadden we een rumoerige maar interessante kolonie internationale zwervers te gast. Toen de politie kwam en met groot vertoon de boel ontruimde, liet de vastgoedkoning ’s nachts een knokploeg op de huisjes los die ze alsnog onbewoonbaar maakte. De sloopaanvraag werd nu dan ook wél gehonoreerd, mits de nieuwe huizen qua ontwerp in het historische straatbeeld zouden passen. De buurt kreeg folders in de bus met glossy animaties van de nieuwbouw: grofweg dezelfde gevels, maar dan met een verdiepinkje of twee extra, omdat het anders niet rendabel zou zijn; mijn zon en uitzicht kon ik wel vergeten.
Er gebeurde lange tijd niets. Nieuwe bewoners sijpelden naar binnen uit alle hoeken van Europa. Tussen de ingestorte muren, losliggende leidingen, doorgebroken plafonds en kapotte ramen ontstond nieuw leven. We begonnen in de straat al te denken dat die nieuwbouw er wel nooit zou komen. De crisis, weet u wel? En we vonden het best zo. De oude zieke huisjes waren bont beschilderd en vrolijk versierd met opruiende symbolen. Niet ideaal, maar beter dan een blok beton voor de deur. Toen er een brief van de gemeente op de mat lag met een aankondiging van een nieuwe uitzetting op korte termijn waren we dan ook licht verrast.
De politie kwam, er was nauwelijks verzet. De strijd leek nu toch echt gewonnen door Don B., en wij moesten ons neerleggen bij een naderende periode van sloopherrie en bouwlawaai. De panden werden leeggehaald en wat er nog heel was ditmaal officieel kapot geramd. De deuren en ramen werden verzegeld met grote platen geperst houtvezel.
Die blinderingen moesten er iedere morgen een voor een uit geschroefd worden, omdat er binnen opgeruimd en gesaneerd werd; ’s avonds werden ze dan weer vastgenageld: een heel werk.
Tijdens die klus kwam op een morgen de wijkagent langs. Een keurige jongen op een fiets. Hij stopte en nam de zaak in ogenschouw. Die houten platen, die bevielen hem niet. Niet zo netjes. Kon daar niet iets aan gedaan worden? De volgende dag kwam een schildersbedrijf opdraven. Er werden hectoliters witte saus over de platen uitgesmeerd. De zaak werd witgewassen. De schone schijn, nietwaar? De gemeente had alles onder controle: maffia, dat is toch meer iets voor Sicilië of Rusland.
Al heel gauw gebeurde het onvermijdelijke. Niets zo aanlokkelijk voor graffitikunstenaars als een maagdelijk wit oppervlak. Een halve straat vol politieke statements in sierletters was het gevolg. Sommige zo raak en goed verwoord dat ze zo in een scheurkalender met oneliners zouden passen.
De mannen van het schildersbedrijf kwamen voor een tweede keer en deden fluitend alles opnieuw, met een dekkender soort verf. De graffiti-artiesten ook.
Ik dacht dat het hier wel bij zou blijven. Immers, die huizen gaan onherroepelijk tegen de grond, en wat zwarte verf op witte platen is nauwelijks overlast te noemen vergeleken met de puinzooi en de teringherrie die ons de komende maanden te wachten staan.
Maar een paar dagen geleden reed er een busje voor. 'Eco-Salvage' stond erop. Mannen in Arbo-kleding waren uren in de weer met hogedrukspuiten. Eco-Salvage! En op geld hoeft de gemeente blijkbaar ook niet te kijken.
Het resultaat is dat alle spreuken waarin de woorden fuck in combinatie met police of government voorkwamen zijn weggespoten. Alleen een vrolijk poppetje en de letters HOMES mochten blijven staan.
Het bij de schoonmaakactie vrijgekomen hout zal binnenkort wel weer opnieuw worden gesausd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten