We zaten op een bankje in een wit stadje, Maria en ik. De lucht was blauw, warm en droog. We dronken dorstig uit een fles water die ik in een winkeltje had gekocht. Ik was opgetogen. Ik had zojuist mijn eerste geslaagde Spaanse conversatie gevoerd. In een zwierig brabbeltaaltje van de enkele woorden die ik ken, scheutig aangelengd met Italiaans, had ik gevraagd waar men hier ergens sigaretten kon bekomen. De vrouw greep onder de toonbank en bracht haar wijsvinger naar haar lippen in een gebaar dat overal hetzelfde betekent: ‘Ssst!’
Toen ik het pakje opende snapte ik waarom. In plaats van Fumar puede matar stond er Smoking can cause a slow and painfull death op de sticker. Smokkelwaar uit Gibraltar. Taxfree ingekocht, in een bootje op het strand van La Linea aan land, en hier aan de man gebracht, voor een eurootje meer. Je moet wat in tijden van crisis.
Een week later merk ik dat ik een beetje verliefd ben geworden op Andalusië. Ik eet vissiger dan normaal, kruid mijn eten Arabisch, met rozijnen, olijven, kappertjes en amandelen, luister naar Radio Tarifa (de groep, niet het radiostation), en leer Spaans uit een boekje dat ik ooit bij de vuilnisbak heb opgeraapt.
En daar zie ik al de contouren opdoemen van een al te bekend scenario.
Vanmorgen op straat vroeg een Spaans echtpaar me de weg naar het Rijksmuseum. Ik kwam niet verder dan stamelen en wijzen. In mijn hoofd zocht ik ondertussen koortsachtig naar het woord voor ‘links’ en naar de vervoeging van het werkwoord ir. Ik was nog niet ver genoeg in Kramers Kleine Kursus voor zelfonderricht om een fatsoenlijke volzin te kunnen maken, en ik was mijn onbevangen bravoure, die me in San Roque moeiteloos aan sigaretten had geholpen, voorgoed kwijt.
3 opmerkingen:
Heb je Nachtzug nach Lissabon gelezen, van Peter Bieri? Daar doet me dit verhaal een beetje aan denken. Wat hij met Português heeft, heb jij dat met Spaans?
Trouwens, Radio Tarifa, dat doet een bel gonzen. Die heb ik nog gedraaid op de CZ, samen met Négresses Vertes etc.
Nee, wat heeft hij dan met Portugees? En ja, Radio Tarifa: een fijne mix van onder meer Moors en Flamenco. Cross-over van het eerste uur: een van hun cd's heet niet voor niets 'Cruzando el rio'.
Mooi boek. In een bedachtzaam, keuvelend Duits wordt de hoofdpersoon plotsklaps verliefd op de Portugese taal, en geeft zijn leven als leraar Klassieke talen op om met de nachttrein naar Lissabon te reizen. De stijl - licht magisch-realistisch, bedachtzaam, ouwe-wijverig - doet me een beetje denken aan Hermann Hesse.
Een reactie posten