‘Verlaag je niet naar je publiek maar til het op naar je eigen niveau.’ Aan die woorden van Frank Zappa moest ik denken toen ik gisteravond naar een aflevering van Classic Albums keek. In die voortreffelijke serie wordt de ontstaansgeschiedenis van telkens een ander toonaangevend popalbum getoond. Er wordt uitgebreid en rustig ingegaan op compositie, arrangement, opnametechniek en andere technische aspecten. Voor muzikanten razend interessant, maar gezien de kijkcijfers ook voor leken. Die voelen zich serieus genomen en kijken graag mee in de keuken; ook al kennen ze niet alle ingrediënten, het is een genot om de kok aan het werk te zien.
Gisteravond was het de beurt aan een Nederlands vervolg op de oorspronkelijke Britse serie. Shpritsz (1978) van Herman Brood and the Wild Romance kwam aan bod. En wat gebeurde er, nu onze landgenoten het overnamen? U raadt het al, het ging vooral over Broods middelengebruik en levenswandel. Voor de vorm speelde gitarist Danny Ladenmacher een enkel stukje gitaar, deden de dames van de Bombita’s nog een keertje doowap, blies Bertus Borgers een fraaie riedel op zijn sax, en werd een draaiende spoel in beeld gebracht, maar daar bleef het zo’n beetje bij. Toegegeven, er is over die muziek niet zo heel veel te zeggen (in elk geval niet zo heel veel goeds, wat mij betreft), maar op zijn minst hadden de makers toch een serieuze poging kunnen wagen. Want er moet toch meer te melden zijn dan wat we allemaal al wisten: die Herman Brood, dat was me er eentje.
3 opmerkingen:
Jammer genoeg had ik pas rond half tien door dat programma werd vertoond. Ik zat de krant te lezen en daar stond toevallig net een artikel over de reeks in. Met de uitzendtijden erbij..
Ik kan dus niet helemaal beoordelen of je kritiek volledig terecht is. In de laatste twintig minuten ging het inderdaad wel erg veel over de 'goeie' speed. Wat de muziek zelf betreft werd vooral duidelijk dat Brood er zonder de goeie speed weinig van bakte.
De muziek op de platen van Brood heb ik nooit verkeerd gevonden. Brood is een r&b zanger van niks, maar desondanks: veel meer rock 'n roll kan het niet worden. Daarbij is Lademacher natuurlijk een rockgitarist uit duizenden. Ook goed om te zien dat hij het allemaal overleefd heeft en het (kennelijk) in goede gezondheid kan navertellen.
Wat dit soort series in het algemeen betreft deel ik volledig je mening. Het is een goed dat er ook in Nederland belangstelling voor blijkt te zijn.
In die zin blijft de BBC toch altijd een geweldig voorbeeld. Kortgeleden heb ik de serie "Folk Brittania" genoemd. Een serie die helemaal gemaakt is zoals jij hem graag ziet. Over de mensen, maar niet in de laatste plaats over de muziek.
Over HB and the Wild Romance ben ik achteraf gezien te kort door de bocht geweest: dat was natuurlijk wel een strak spelende band, met in Lademacher (inderdaad, zonder 'n') een uitstekende gitarist. Brood had meer piano moeten spelen, zoals in Cuby, dat kon-ie. Met de rock 'n' roll-poseur Brood heb ik niet zoveel op, en ik ben meer van de liedjes, zoals je begrijpt. Is die serie Folk Brittania op DVD te bekomen?
Op 'Groeten uit Grollo' staat inderdaad een klassiek pianointro op een langzame blues wat ik nooit meer ben vergeten. De LP ben ik overigens kwijt. Uitgeleend en nooit meer teruggekregen..
Ik heb er al eens naar gezocht, maar een DVD van Folk Brittania heb ik nog niet kunnen vinden, helaas.
Een reactie posten