PUTJE 2: Gimli en de dissidente loodgieter

Ik zat kerstliedjes te oefenen op de piano toen er gebeld werd. Ik liet de herdertjes liggen en deed open. 'Pakje?' riep ik naar beneden. 'Ik kom voor de badkamer,' hoorde ik.
Inmiddels ben ik op van alles voorbereid maar verbaasd was ik toch. Er was niet gebeld, er stond geen afspraak.
Gimli wandelde mijn huis binnen. Een baard langer en imposanter dan die van Klaas Gort, tunnels in de oren, overal waar ik het kon zien tattoos, appelrode wangen, vriendelijke ogen. Zijn bijl moest hij beneden achter hebben gelaten.
Ik vroeg wat hij precies kwam doen. Hij was gestuurd met de opdracht om een lekkend putje dicht te kitten, vertelde hij.
Ik trok mijn wenkbrauwen hoog op. Dat is al gebeurd, zei ik, en het heeft niet geholpen. Kit heeft losgelaten, zoals de man van de terrazzo-specialisten al had voorspeld. Volgende stap is putje vervangen. Daar wist Gimli allemaal niets van. Mocht hij even kijken?
Hij keek, klopte op de tegels zoals zijn voorgangers, wrong de putdeksel eruit. Tegels zaten nogal los maar daar kon geen water van komen, zei hij. Ook een barstje in het terrazzo was onschuldig. Het putje, ja, dat was de boosdoener. Hij waarschuwde: 'Dan moet het terrazzo eromheen worden weggehakt. Daar bent u wel even zoet mee. Wordt sowieso na de feestdagen.'
Ik groette hem en dacht er het mijne van. Erg efficiënt ging het allemaal niet bij de firma. En sinds wanneer werden er geen afspraken meer gemaakt? 

Die avond zongen we onze kerstliedjes in een verzorgingstehuis in de Dapperbuurt waar het zelfs op de gesloten afdeling gezellig leek. Daarna liepen we door de gutsende regen naar de Amstel waar we in Loulou's Pizzabar heel lekker aten. Ik dronk voor het eerst sinds mijn jonge Italofiele jaren een Negroni. Thuis maakten we het een beetje laat; het was gezellig in huis met de lichtjes van de boom, de luxe inhoud van het jaarlijkse kerstpakket uitgestald op tafel; het humeur was goed, de kerst naderde, het was aftellen. Alleen nog een nachtmis, dan twee weken helemaal niets. Alleen maar gezelligheid en familiepret.

De volgende morgen wilde ik juist gaan douchen toen er gebeld werd. 'Pakje?'
'Ik kom voor de badkamer.'
Wat nu weer? Mijn god, houdt dit nooit op? Ik trok snel iets aan. Een bleke jongen verscheen in de deuropening, met een emmer vol spullen. Hij kwam de badkamermuur 'op kraanhoogte' afplakken, legde hij uit. 
Ik moet hem verbijsterd hebben aangekeken. Mijn vriendin en mijn dochter kwamen erbij staan. We lieten hem niet zomaar binnen. Vertelden over de voorgeschiedenis, de herstelplannen en over zijn voorgangers, die allemaal, inclusief de aannemer van de benedenbuur, hadden vastgesteld dat de muur in orde was, en dat er iets moest gedaan worden aan het putje. Nog gisteren was Gimli wezen kijken, zijn collega. 
Hij was net zo verbaasd. Hij wist van niks. Communicatie was een punt in de firma, bekende hij. Alles ging langs elkaar heen. Hij wist maar één ding: hij was gestuurd met deze opdracht. Hij belde, kreeg geen gehoor. Wij vormden een onverzettelijke muur in de gang, geen duimbreed gaven we meer toe aan deze soap! Ons verhaal was duidelijk - hij zwichtte, hij kon niet anders. Hij zou onverrichter zake weggaan en verslag doen van de chaotische gang van zaken rond mijn lekke afvoer.
Ik kleedde me weer uit en wilde juist alsnog gaan douchen toen er geklopt werd. Ik schoot mijn slaapkamer in om een onderbroek aan te doen. De bleke jongen. Hij had de baas gesproken. Bevel van hogerhand. De woningbouwvereniging had de strikte opdracht gegeven om af te plakken. Om er zeker van te zijn dat de tegels niet het probleem waren. De buurman was blijkbaar zo assertief en volhardend dat ze het zat waren en hem in alles ter wille wilden zijn. Ook al was het onzin, die wand moest afgeplakt worden. En onzin was het, bekende hij, want een paar keer heet douchen en die tape laat sowieso los. Zuchtend knipte hij stroken plastic en plakte die op de muur.
Toen hij wegging zag mijn badkamer eruit als een kerstcadeau, of liever als een sinterklaassurprise.
Misschien tot ziens, zei ik. Nee, zei hij, dat zeker niet. Hij was aan zijn laatste weken bezig. Hij ging weg bij de firma. Hij was het spuugzat.
Dat laatste zei hij niet, maar ik zag het aan zijn ogen.

[Voor wat voorafging, zie onder meer HIER. Wordt vervolgd, ongetwijfeld]