Van watergladheid had ik geen last. Mijn banden waren in orde. Ik genoot van het diepe geluid van opstuivend water als ik door de plassen reed die de weg omzoomden. Ook met de sinds vrijdag verplichte 30 kilometer per uur was dat een fijn kinderplezier.
In Zaandam had de regen de goede smaak om uit te dunnen tot een licht gedruppel zodat we relatief droog naar de Pizzabakkers op de Dam konden wandelen. We hadden juist wat besteld toen mijn dochters in de deuropening verschenen; kletsnat, want ze waren komen fietsen, een uur gaans door het Westelijk Havengebied. Vlak erna verscheen ook schoondochter, lachend en zoenen uitdelend. Mijn zoon kwam later, die moest terugrijden uit het verre Zeeland, maar het gaf niet, alle tijd. We bestelden hapjes vooraf en lieten onze fantasie prikkelen door wat de drankkaart te bieden had. Ik dronk voor het eerst van mijn leven een espresso martini en proefde van de limoncello-spritz van mijn dochters.
Thuis zijn we al heel lang fan van Gryphon. De moeder van mijn kinderen speelt fagot en de prominente rol van dat instrument in de middeleeuwse folk-rock van die Britse band was een aanbeveling, als de vrolijke en virtuoze muziek die al nodig had. De platen van Gryphon dateren uit de jaren zeventig maar we leerden ze pas twee decennia later kennen; ik denk via mijn vriend Roberto, De Dwarse Man, die het culturele erfgoed van de "moeilijke" muziek uit die jaren als een liefdevolle waakhond beheert.
Ook mijn dochters raakten verknocht aan vooral de eerste plaat, voor hen jeugdsentiment. Liederen als The Astrologer en The Unquiet Grave kennen we uit het hoofd. Toen we lazen dat de inmiddels heropgerichte groep, met zowaar drie van de vier oorspronkelijke leden, in poppodium FluXus zou gaan spelen bestelden we meteen kaartjes. Mijn vriendin en mijn zoon en schoondochter haakten aan voor de gezelligheid. Een familie-uitje!
Gisteren hadden mijn dochter en ik juist de jaarlijkse kerstboom (alweer een tientje duurder) gehaald toen er een appje kwam van het Zaandamse podium. Vertraging! Een vastgelopen trein in de Kanaaltunnel. In het gunstigste scenario zou het concert een uur later beginnen. Mogelijk moest het gecanceld worden. 'En dan ben ik ook nog eens ziek, blèh!' voegde de programmeur er vertrouwelijk aan toe. Waar zijn de tijden gebleven dat we door instanties werden benaderd met egards en niet met "hoi", kon ik niet nalaten te denken. Maar ik ben oud. Hoewel jonger dan de leden van Gryphon.
We besloten sowieso te gaan eten met z'n allen en verder maar af te wachten wat er te gebeuren stond. Zo kwam het dat we tijd moesten vullen in die trendy pizzeria en het samen eten en drinken de hoofdschotel werd, hopelijk met een laat concert als digestief.
Maar de sterren stonden gunstig, na het aanvankelijke blèh. Gryphon passeerde moeiteloos de douane in Calais met hun kromhoorns en andere verdachte instrumenten. Ondanks een korte soundcheck was alles perfect afgesteld en om negen uur stipt barstte het feest los. We begroetten oude favorieten en verwelkomden nieuwe nummers. Het klonk zelfs beter dan op de plaat. We waren allemaal erg onder de indruk van fagottist en zanger Brian Gulland, die er met zijn felgekleurde kleren en zijn van Cicely Mary Barker's bloemenelfjes gestolen muts woest vrolijk uitzag en imponeerde met zijn diepe basstem.
Na afloop mocht ik met hem op de foto.
2 opmerkingen:
Mooie foto! Wie had dat kunnen denken toen je Gryphon ontdekte; dat je ooit nog eens met Brian Gulland op één foto zou staan..
Naast het feit dat de platen van Nick Drake in Dordt al gewoon in de jaren zeventig te koop waren; wat Gryphon betreft waren we kennelijk opnieuw tamelijk "voorlijk", zoals je dat destijds noemde. Ook van die groep waren de platen al in dezelfde periode in Dordt te koop.
Voor mij persoonlijk was Brian Gulland ook geen onbekende. Hij speelde o.a. op het eerste album van Richard en Linda Thompson.
De jongen van wie ik, in dezelfde periode, min of meer zeilen leerde, was zelfs een regelrechte fan van de groep.
Wat wèl vreemd is: in het Wikipedia lemma over Gryphon blijft de rol van Gulland nogal onderbelicht. Diverse leden hebben zelfs een eigen lemma, maar Gulland niet.
Ik vermoed zo maar dat Gulland een bescheiden man is.
Zo voorlijk als in Dordt kunnen we niet allemaal zijn natuurlijk: ik heb zowel Gryphon als Drake pas in de jaren 90 ontdekt, hoewel zeker jaren eerder dan die reclame. Wat betreft Gulland: ja, dat trof me ook, van die internet-onderbelichting. Raar in een tijd waarin ieder meisje dat meegedaan heeft aan een talentenjacht en een singletje heeft staan op Spotify dat je kunt streamen, paginalange lemma's krijgt op Wiki. Het zal inderdaad wel iets met bescheidenheid te maken hebben. Aardige kerel.
Een reactie posten