ROADTRIP

Waaraan ik het te danken had weet ik niet precies maar ik prees me gelukkig. Mijn dochters kondigden aan dat ze weer eens samen met ons op reis wilden, net als vroeger. Maakte niet uit waarnaartoe, als het maar buitenland was. Er werd een week leeg gemaakt in de agenda. Ik hield, ongelovig, nog een slag om de arm en verheugde me niet te veel. Maar toen de datum naderde regelden mijn dochters oppas voor de katten en kochten in de Decathlon een nieuwe, ruimere tent en een luxe camping-gasstel dat niet om kon vallen op wiebelige grond. Ik begon in de atlas te turen en haalde wat sterk verouderde landkaarten tevoorschijn. 

2014 was de laatste keer geweest. Zuid-Engeland en Wales. De legendarische vakantie dat mijn zoon het vliegtuig naar huis miste omdat hij eerst nog rustig een hamburger wilde eten. Hij miste met de vlucht ook zijn 'vette schnabbel' en ging noodgedwongen met ons mee terug in het trage VW-busje. Het optreden moest hij overlaten aan een vervanger.
Het jaar daarop verhuisde mijn oudste dochter naar Londen en de jongste trok 's zomers haar eigen plan. Wij moesten voortaan onze roadtrips met ons tweeën doen. Het stemde me weemoedig, ik had erg van die reisjes genoten. Mijn vriendin zei dat ik niet moest klagen, ik mocht blij zijn dat ze überhaupt zo lang mee op vakantie waren gegaan. Dat was waar. Mijn vrienden waren slechter af. Ik was ondanks alles wat er in de moeilijke jaren gebeurd was een mazzelaar wat familieverbondenheid betrof.

De ochtend kwam. We vertrokken met een volgepakte auto naar de polder om mijn vriendin op te halen. 'Dit is zó nostalgisch,' lachte mijn jongste dochter. 'Wij achterin en jullie aan het stuur, kibbelend over de route.'
Dat laatste beloofde ik tot een minimum te beperken - we waren ouder en rustiger dan toen en bovendien had de achterbank een alwetende reisleider op haar telefoon. Die kaarten waren er meer voor de sfeer, ter oriëntatie, en om inspiratie voor reisdoelen op te doen.

(Wordt wellicht vervolgd...)