Sans Culottes
Toen de tenten stonden liepen we naar de bar. We hadden een goedgevulde ijskast gezien. Tijdens onze vorige reizen, een decennium geleden, was ik nog geheelonthouder en mijn dochters hielden het bij een enkel glas. Om mij te ontzien en omdat ze in die tijd nog vooral op feestjes dronken. Tien jaar later... Ik geef toe, we waren flink bourgondisch deze week en het leek soms alsof er een comité bierkenners op pad was om te speuren naar onbekende pareltjes met een alcoholgehalte van minstens 8 procent.
De bar was verlaten maar daar kwam de patron aanschuifelen. We hadden niets hoeven tekenen of betalen. Zoek maar een plekje waar het je bevalt. J'ai soif, had ik gezegd. Moi aussi had hij grijnzend geantwoord terwijl hij zijn hand langs zijn grijze snor haalde. Nu groette hij ons afwachtend. We plaatsten onze bestelling. Ik een Chimay vert, nog nooit gezien. Hij pakte de beslagen flesjes en ging in zijn glazenassortiment staan rommelen op zoek naar de juiste kelken. Moeilijke schouder, moeilijke rug. Doe geen moeite zei ik, er mag best een ander merk op staan. Hij nam het dienblad zuchtend mee naar buiten en zette het voor ons neer op de schragen tafel.
Daar was het lang verwachte moment. Niets zo lekker als, moe gereden, je eerste koude bier drinken, in de wetenschap dat de tent staat en er die dag niets meer van je verwacht wordt. We stootten de glazen tegen elkaar. Dat zouden we tot de laatste dronk blijven doen. Ik nam een slok. Uit mijn ooghoek zag ik dat de oude baas vlak bij ons was gaan zitten en ons nieuwsgierig bekeek. Hij had een gebroken neus en één hangend oog. Hij mengde zich algauw in het gesprek. Zijn Frans was nauwelijks verstaanbaar. Ik kon me onder die priemende blik niet echt ontspannen en het moment was niet wat het had kunnen zijn. Om hem te negeren waren we te beleefd.
Als tweede bier drong hij aan op een Sans Culottes, van de tap. Heerlijk, we zouden er geen spijt van krijgen. Hij bracht ons de schuimende glazen. Dit keer wel met bijpassend logo: half ontblote blonde dames in uitdagende houdingen. Hij wees op mijn dochters en knipoogde vet. Sans culottes - je vérifie... Hij verwachtte een lach van man tot man maar die bleef uit. Ik associeerde de naam met de militante paupers van de Franse Revolutie, de sansculotten, zonder chique kniebroek. Hij herhaalde zijn grap, met nog vettere knipoog naar mijn dochters. SANS CULOTTES.... JE VéRIFIE! Helaas, ik was te moe misschien, of ik ben niet meer de viespeuk van vroeger, maar het kwartje wilde niet vallen. Pas later snapte ik zijn flauwigheidje, toen hij al teleurgesteld was weg gesjokt. Ik legde het uit. Zonder broekje? Ik check het even. Mijn dochters waren tamelijk geschokt maar mijn vriendin vond het wel een lieve ouwe baas; we moesten het hem maar vergeven. Het was hier Amsterdam niet en het wokisme was nog niet tot het Fôret de Mormal doorgedrongen.
Toen we twee dagen later wilden betalen voor verblijf en consumpties was hij nergens te vinden. We gokten wat de onkosten waren en deden het envelopje in de brievenbus van de receptie.
(Wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten