Toen de drukte van de afgelopen maand voorbij was, de concerten voorlopig uit de agenda verdwenen, stelde ik een wezenlijke ontspanning in mijzelf vast. Geen nadrukkelijke opluchting, maar een ander bewustzijnsniveau dan daarvoor. Terug de schemer in.
In die ontspanning kwam er energie vrij die zijn gang mocht gaan als een schoolklas in het speeluurtje. Zondag waste ik mijn auto. Dat was heel lang niet gebeurd. De carrosserie was ondergescheten door de stadsduiven. Ik ken iemand die dat charmant vindt en zelf heb ik er ook niet zoveel moeite mee, maar zo langzamerhand kon het echt niet meer, zelfs niet naar mijn maatstaven van bohémien.
Ik vulde emmer na emmer met lauw zeepwater en wreef en poetste en boende. Na twee uur hoefde ik alleen nog na te spoelen. Mijn vriendin wees naar de lucht. Die welfde zich groen en zwart boven de polder. 'Er komt onweer aan, je kunt de rest aan de regen overlaten.'
Inderdaad knalde het even later oorverdovend en bliksemschichten vorkten zich violet door de hemel.
'Van welke blogger is de volgende passage,' vroeg ik aan mijn vriendin: 'Ik had me op een eerste lenteborrel in de tuin verheugd, maar in de deuropening kijken hoe de regen op de vlierbloesems viel was ook mooi.'
'Ik ken hem,' zei ze. 'Tobben met een feel good einde, je handelsmerk.' Ik gooide lachend mijn sigarenpeukje in de ligusterhaag, keek nog even tevreden naar mijn glanzende Ford en liep de bijkeuken in om me nog eens in te schenken.
De dagen erna manifesteerde de energie zich geestelijk. Ik componeerde twee nieuwe koorstukken en herschreef en digitaliseerde een ouder werkje. Op teksten van Hermann Hesse, die me de laatste tijd bezighoudt. Het was fijn werk. Ik voelde een inspiratie die me lange tijd niet overkomen was. Zo op te gaan in het maken van iets nieuws heeft iets roezigs. Bouwen is verslavend. Ik verheugde me 's ochtends vroeg al op het werk en nam er slechts om medische redenen om vijf uur 's middags afscheid van om me te ontspannen met eten, tv en een boek. Doe ik dat niet, bijt ik me er te veel in vast, dan moet ik het na verloop van tijd bezuren en draait de euforie op zijn tegendeel uit - enfin, u weet het.
Ik was blij met mijn creatieve en mijmerende stemming want de buitenwereld drong zich, ondanks de troostende regen (geduldig ruisend, in Hesse's woorden), deze week erg aan me op. Het appartement onder me gaat na jaren van frauduleuze leegstand verkocht worden. In de aanloop daartoe meent de woningbouwcorporatie het kaal te moeten strippen. Wie wil er tegenwoordig nog vroeg-twintigste-eeuwse panelen, glas-in-loodraampjes en andere "authentieke elementen"? Het nieuwe geld wil alles strak hebben.
Het ergste van verbouwen en slopen is natuurlijk de nietsontziende herrie van boren, zagen, breken, bonken en schuren. Maar vlak de arbeidsvitamine niet uit. In het miljoenenpand rechts naast me dat wordt gerenoveerd klonk een met Logic in elkaar geflanste impressie van een vastgelopen plaat, een naaimachine en een dolgedraaide heipaal. Dansmuziek, met andere woorden - AS, artificial stupidity.
Onder me, duidelijk hoorbaar door het gesloopte plafond, jengelden daar Koerdische liederen doorheen. Dat was in elk geval échte muziek, en het volume was beschaafd, ik kon er de werkmannen bovenuit horen praten, de een met zijn temerige tenor, de ander met brommerige bariton, ze waren de hele dag onvermoeibaar in dialoog, god weet waarover. In de luwtes van het lawaai speelde ik er wat luit doorheen, of zat ik aan de piano mijn koorpartituren te checken op fouten. De katten deden hazenslaapjes met gespitste oren. Voor een stress-gerelateerde blaasontsteking wordt gevreesd. Ik zal de kosten van de dierenarts wel niet op het vastgoed kunnen verhalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten