Mijn vriendin wilde geen standaard receptie. Als je dan toch met pensioen ging mocht het best een beetje bijzonder zijn.
Het Savoy hotel in de Ferdinand Bolstraat herbergt een kleine honderd Oekraïense vluchtelingen. De schemerige lounge annex eetzaal kon overdag worden gehuurd. Afgesproken werd dat de Oekraïense kok voor hapjes zou zorgen.
Vanaf halfvier drupten de genodigden binnen. Collega's, oud-collega's. Onze gastvrouw, werkzaam bij de Regenboog Groep (die zich inzet voor onder meer dak- en thuislozen) gaf een uitleg over de gang van zaken in het opvangcentrum. De eerste lichting logés, beter gesitueerden en hoger opgeleiden, was inmiddels vertrokken. Zij hadden het eten niet lekker gevonden. Daklozen zijn blij met nasi en spaghetti Bolognese uit gaarkeuken-containers, maar deze mensen die tot voor kort nog luxe hadden geleefd en onder druk van de Russische Beer op drift waren geraakt hadden er moeite mee. Regenboog had besloten het eten niet meer uit te besteden, maar over te laten aan de Oekraïners zelf. Gouden greep.
Kokkin Galina werd erbij geroepen. Ze rukte zich los van haar pannen, deed haar plastic handschoenen uit, streek haar grijsblonde haar naar achteren en vertelde wat ze had gemaakt. Borsh natuurlijk, met room, kool, bieten en wortelen. Gehaktballetjes aan spiesjes. Opgerolde, met vlees en kaas gevulde pannenkoekjes. De toast was besmeerd met een mengsel van ei en kaas en rauwe knoflook. Zaten er groene kruiden op, dan was er vis gebruikt. De enorme slagroomtaart met vers rood fruit sprak voor zichzelf. Tot slot sprak ze een dankwoord uit. Ze kwam uit Donetsk. Zich verontschuldigend voor haar Engels bedankte ze het Nederlandse volk dat haar en haar landgenoten zo gastvrij had ontvangen. Ze was zichtbaar geëmotioneerd. We gaven haar een warm applaus. Als ik een glas wodka had gehad zou ik het in één teug geleegd hebben.
De taart werd aangesneden en rondgedeeld. Het was een taart in laagjes, rijk, o zo rijk gevuld en bedekt met dikke room. Een feestelijke taart die Galina aan betere tijden moet hebben herinnerd. Er waren aardige woorden en mooie cadeaus. Mijn vriendin was haar aantekeningen kwijt maar hield een grappig en steekhoudend toespraakje. Ik was trots op haar.
Toen we anderhalf uur later het hotel verlieten was er veel eten over maar dat kon doorgeschoven worden naar het avondmaal van onze Oekraïense gasten, gelukkig. Mevrouw Regenboog gaf me een aangebroken fles Chianti mee. 'Dat drinken ze hier niet'.
Op de stoep waren kinderen vrolijk lachend aan het spelen. Die leefden in het Amsterdamse nu en maakten er het beste van, zoals kinderen doen. Oorlog of geen oorlog - fietsjes zijn leuk, en buiten op de stoep is het spannend.
We hadden ons voorgenomen om na het feestje samen uit eten te gaan. Eigenlijk had ik meer dan genoeg op. Galina's buffet lag me zwaar op de maag. Ei, kaas, room ... room, ei, kaas... Maar een eenmaal ontworpen scenario laat zich niet zo gemakkelijk weer uitwissen. Onze voeten volgden hun voorgenomen koers naar Orontes, een Turks restaurant in de Albert Cuypstraat. Eén schotel, een magere lamsstoof, dat moest kunnen.
Midden in de nacht werd ik wakker en moest rechtop gaan zitten. Het duurde lang voor het brandend maagzuur me een voortzetting van mijn slaap gunde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten