VUILNIS

Zondag werd het me opeens te veel. De aanhoudende kou, de algehele grauwheid, het lokkende uitzicht waarvoor steeds nieuwe wolken schuiven. Ik was die dag al in zeer getemperde stemming opgestaan. Elk animo voor wat dan ook was weg. Bij mijn vriendin in de polder knapte ik op door een lekker frisse wandeling. Het was 21 maart, het ouderwetse begin van de lente, dus ik knipte mijn winterbaard kort. En toen we daarna een flesje opentrokken en een smakelijke tagliatelle met paddenstoelen en room aten leek alles weer in orde. 
Het gebeurde voor de televisie.
U moet weten, die zondagse televisieavonden in de polder zijn een traditie. We eten van een bord op schoot en kijken naar het nieuws, eventueel voorafgegaan door een aperitiefje van een of ander kunstprogramma, en daarna, terwijl we een schaaltje yoghurt met allerlei fantasievolle toevoegingen of een stuk zelfgebakken vruchtentaart verorberen, naar een van die reisprogramma's waarin met name de VPRO een reputatie heeft hoog te houden. Het afgelopen jaar is daar een beetje de klad in gekomen. Er werd niet veel gereisd en toen Ruben Terlouw de Chinezen in de rest van de wereld achternaging in plaats van ze in hun eigen land op te zoeken, voelde dat toch als een noodgreep.
Zondag keken we naar De vuilnisman, een programma van Teun van der Keuken over de afvalverwerking. Niet een heel oppeppend onderwerp. Wel interessant, en onthutsend ook, maar niet bepaald een patent tegengif voor de malaise waarin we nu al zo lang zitten. Ik voelde langzaam mijn stemming weer onderuitgaan. Ik heb mijn vriendin onlangs beloofd om niet meer door programma's heen te praten en mijn commentaar te bewaren voor later dus ik hield me in.
Maar toen kwam Nieuwsuur, en natuurlijk was het weer een en al ellende waarover we zonodig bijgepraat moesten worden. De cijfers. De maatregelen. De versoepelingen, of liever het gebrek daaraan. Voor ik het wist begon ik tegen het beeld te roepen en te schelden. Mijn vriendin werd op haar beurt boos op mij, want ze wilde graag het programma volgen; zij blijft nieuwsgierig naar de toestand in de wereld, of die nou goed of slecht is, en is niet als ik geneigd de gordijnen dicht te trekken om het onheil buiten te houden. We bliezen wat stoom af. Ik stampvoette de trap op. Zij kwam even later achter me aan want in tv had ze inmiddels geen zin meer. 
We zoenden het af en de volgende ochtend boekten we een hotel voor de Paasdagen, in een mooi stuk Nederland. De horeca mag dan dichtblijven, er zijn altijd nog de wandelingen, en de herberg serveert je maaltijd op je kamer, heb ik begrepen.