JARIG

 

's Ochtends werd ik gewekt met gezang van mijn dochters. Op bed kreeg ik mijn eerste cadeaus. Het waren mooie cadeaus en ik was eigenlijk al heel tevreden. Ook al kwam er niks meer bij, dan was mijn dag al goed.
Mijn dochters vertrokken naar hun werk en ook ik zette me achter mijn bureau, om mijn gewone routine niet te doorbreken. Want dat was het voornemen, voor deze verjaardag, mijn vijfenzestigste: een rustige dag zonder mateloosheid; de volgende morgen moest ik immers weer vroeg in de kerk zijn. Misschien een enkel limoncello'tje  om de lasagne mee af te ronden, maar daarna beheerst en bijtijds naar bed. Natuurlijk zou het om vier uur, als het jonge gezin van mijn zoon het huis onveilig kwam maken, wel even onrustig zijn, maar als geoefend zenstudent kon ik dat wel hebben. Goede voornemens, daar ging het om, en een karaf water naast het wijnglas!

Toen iedereen die namiddag voorzien was van een bruisend glas Crémant de Bourgogne en er op mijn gezondheid geproost was begon, met de nodige verwarrende rooksignalen (die versierde papieren verrekijker, legde mijn vriendin uit, door kleindochter Anna gemaakt, was symbool voor de vogelkijker die zo snel niet leverbaar was gebleken, wegens corona, etc...) het Grote Geven. Een gloednieuwe telefoon kwam uit een doosje. Maar ik had toch die beloofde verrekijker al? Dit was veel te gek, van wie was dit buitensporige cadeau? Mijn broers en zus en mijn beste vrienden waren er ook bij betrokken, hoorde ik. Iedereen had wat gelapt, nu ze hier fysiek niet aanwezig konden zijn. 
Nog bijkomend van deze verrassing werd ik met veel geheimzinnigheid naar de computer geleid. Ik moest een YouTube-link aanklikken. Anna klom op mijn schoot, de rest stond achter mijn rug mee te kijken, de voorpret hing in de lucht. Voor mijn ogen ontrolde zich een tien minuten lang filmpje waarin ik, in een potpourri van mijn eigen liedjes, voor de gelegenheid met aangepaste tekst, werd toegezongen. Het was een feest om te zien en te horen, en er moest kolossaal veel werk in hebben gezeten. Toen aan het eind vrienden en familie me ook nog eens toespraken schoot ik vol. 
Hoe hebben jullie dit in godsnaam voor elkaar gekregen, wilde ik weten. Er was een geheime app-groep geweest. Hun bezoeken aan vrienden de laatste tijd waren in werkelijkheid opnamesessies bij mijn zoon in Zaandam geweest. Het was een samenzwering, en ze hadden het moeilijk gevonden om me er buiten te houden, soms hun mond bijna voorbij gesproken. Ik zei ontroerd dat zoiets als dit natuurlijk precies was wat ik stiekem gehoopt had. Had ik voor mijn vader ook niet altijd gedichten en liedjes gemaakt bij mijlpalen? Maar dat ik het ook lastig vond om zo in het zonnetje gezet te worden, het pakte me aan. Mijn zoon zei dat het een kunst was om complimenten of applaus in ontvangst te nemen. Het komt je toe, pap! Toen we weer naar de huiskamer teruggingen was er ook nog een sessie videobellen gepland met de afwezigen. Ik keek in verwarring naar dat mozaïekje van vertrouwde gezichten en uitte met nerveuze welbespraaktheid mijn dankbaarheid. Er werd wat heen en weer geroepen en vooral ook glimlachend gezwegen. 
Bij het eten begon baby Noah ontroostbaar te huilen. Alles eindigde in een vrolijke chaos, voor de avondklok het jonge gezin naar Zaandam terugstuurde. Dat enkele limoncello'tje werden er wel een paar. Gelukkig schonk mijn jongste dochter mijn waterglas regelmatig bij. De schade bleef beperkt en ik kon de volgende morgen zonder problemen de mis begeleiden.

Maandag maakte ik een lange wandeling. Een koude wind stak op, het hagelde even. In het park keek ik naar de huiverende ooievaars, nu nog met het blote oog. Mijn vriendin appte, op mijn nieuwe telefoon: 'Glim je nog, of ben je in een zwart gat beland?' Ik moest bekennen dat dat laatste het geval was. Als je zo wordt verwend, als je bestaan zo wordt gevierd, is het gewone leven onwennig en katterig, in het begin. En door al die ontroering was ik ook ontregeld. De zenstudent had geen stand gehouden in de draaikolk van feestelijke gebeurtenissen.
Het was machtig mooi, al die liefdevolle aandacht. Maar ik heb mijn kinderen laten beloven dat, bij leven en welzijn, de eerstvolgende keer pas op mijn tachtigste is. Misschien een kleine roast als ik zeventig word, maar meer ook niet.