ESPERANTO

We begroetten elkaar met een ongemakkelijk mengsel van een lach, een knik, een elleboogje en een in de lucht geschetste hug. Allemaal gelul natuurlijk, want we zouden een paar uur in dezelfde kamer doorbrengen; als een van ons het virus bij zich droeg zouden de aerosolen heus wel voor overdracht zorgen - waarom dan niet gewoon een hand geven? Een jaar van hameren op het aambeeld van de angst heeft het patroon er goed ingeklopt. De warme, persoonlijke maar onhygiënische handdruk zal de pandemie wellicht niet overleven.

Bij de koffie met croissantjes waren er verhalen. Over orkesten en bands, andere muzikanten, festivals en optredens. Het was een vertrouwd soort gesprek, alleen besefte ik halverwege opeens dat we herinneringen aan het ophalen waren aan een andere tijd, toen we ons werk nog mochten doen. Inmiddels waren we al een jaar op gedwongen sabbatical. Natuurlijk, we redden ons wel en maakten er wel iets van. De contrabassist was orkestmanager van een Arabisch cross-over orkest dat online streamde, de saxofonist bouwde historische hobo's in opdracht, de gitarist nam reclamespotjes op en de nestor van het gezelschap vertaalde poëzie en speelde nu en dan in de kerk. Maar dit, wat we vandaag gingen doen, was veel te lang geleden: samenspelen.
We gingen in een ruime ellips zitten, ieder achter zijn eigen microfoon. Op het programma stond de ouverture voor een liedjesvoorstelling die hopelijk ooit eens gespeeld gaat worden. We namen de partituur door, bespraken wat details, oefenden een paar keer, en daar ging het. 
Ieder van ons heeft zijn eigen achtergrond. Jazz en wereldmuziek (de bas), pop en rock (de gitaar), microtonale avant-garde en authentieke barok (de sax), opera, Schubert en chanson (de oudere gitaar). Dat zijn onze eigen talen. Maar onder elkaar spreekt dit groepje een vloeiend soort lingua franca. Al tien jaar spelen we in deze samenstelling mijn muziek, die daarmee een soort Esperanto is geworden waarin we allemaal even bedreven zijn. Tevreden stelden we vast dat we het nog niet verleerd waren. Laten we het nog een keer doen, klonk het een paar keer, toen alles er in principe al goed op stond. Gewoon, omdat het altijd beter kan, en omdat het zo fijn was om te doen.

De cd Nieuw-West III: Tussen Andreasplein en Zwarte Pad, komt binnenkort uit. Het is een uitvloeisel van de boekenreeks met dezelfde naam en bevat 13 nieuwe liedjes op teksten van onder meer Thomas van Aalten, Thom Roep, Robert Eksteen, Hans Verhagen, Patrick van den Hanenberg, Huug Samüel en Peter Boonstra.