Naast alle bange spanning hing er toch ook een vitale opwinding in de lucht, de eerste weken. Een soort macaber ijsvrij was het, een angstig feestje zelfs, nu en dan. Nooit heb ik mooiere wandelingen gemaakt door Amsterdam, nooit heb ik meer genoten van de negentiende-eeuwse architectuur van mijn buurten, de gevels stil fonkelend in de zon, precies uitgetekend tegen de blauwe hemel, zonder afleiding van verkeer, gemotoriseerd of te voet. Ik schreef een dagboekje. Eerst om de paniek vorm te geven, maar al gauw omdat het lekker was om te schrijven en ik alle tijd had. Het werk ging ook goed: zonder afleiding was ik enorm gefocust, ik vloog door de scheurkalender in wording heen, een nieuwe mis voor mijn kerkkoor stond al heel snel in de steigers.
Gisteravond merkte ik dat het over was. De middagborrel die ik me in die uitzonderlijke dagen had gegund was weer uit de agenda geschrapt, de droge dagen werden weer geteld. Ik had het korte journaal al gezien en dat was genoeg ellende voor vandaag, dus om acht uur zocht ik de BBC op. De Hairy Bikers trokken op hun motoren door een groen en zonnig Calabrië, bereidden op fotogenieke plekjes hun gerechten uit de cucina povera, de armeluiskeuken, daarbij geassisteerd door de lokale bevolking. Worst van varkensvet en rode pepers, een frittata met heel veel ui en verder niets. Iedereen kuste elkaar, liep gearmd en zat dicht tegen elkaar aan op bankjes. Het was duidelijk een programma van voor de pandemie.
'Ach, arm Italië,' zei ik tegen mijn dochter, die anderhalve meter verderop haar pasta zat te eten.
Er was zo'n scherpe lijn getrokken in zo'n korte tijd. Dit leek een vooroorlogs programma, en dat was het ook. Het riep heimwee op naar een andere wereld, onschuldiger, met al haar toch zo ernstige problemen.
'Ach pap, dit duurt niet eeuwig. Het gaat ooit weer over,' zei mijn dochter opgewekt. 'En als het voorbij is, wil ik weer eens naar Italië, het is te lang geleden.'
'Je hebt natuurlijk gelijk,' gaf ik toe. Ik hield mijn apocalyptische gedachten maar voor me, en deed mijn best om te zien wat zij blijkbaar zag, toen ze dat zei: andere tijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten