Ik speelde al een tijd met de gedachte. Je moet daar eerst een tijd mee spelen voor je hem in daden omzet. En er moet een goede aanleiding zijn. Het moment is ook belangrijk.
Gisterenmorgen werd ik wakker en besloot me niet, zoals vaak op maandag, nog eens om te draaien en te verstoppen voor de wereld, maar kordaat op te staan. Toen mijn vriendin uit de schuur terugkwam, waar ze appels had staan sorteren, was ik koffie aan het zetten. 'Pak maar twee matjes vandaag,' zei ik.
Op yoga werd er verrast opgekeken. Er werd gezoend. Het was de eerste les na de vakantie maar het voelde alsof dat zoenen speciaal voor mij was. De verloren zoon was teruggekeerd.
Ik werd officieus lid van het clubje in januari 2011. Na zes jaar begon een aantal zaken me te veel te storen. Bovendien was die maandagmorgen steeds zwaarder geworden, naarmate de weekeinden drukker werden en er zondagavond steeds vaker gefeest werd om van dat weekendwerk te ontspannen. Ik liet steeds vaker verstek gaan tot ik moest vaststellen dat ik niet meer meedeed. Ook met die gedachte moest eerst gespeeld worden.
En, hoe was het geweest, na al die tijd? Ik bekende dat ik wel wat moeite had met bepaalde oefeningen. Vooral ook omdat ik een flink aantal kilo's ben aangekomen sinds ik in januari met roken ben gestopt. Er werd geapplaudisseerd. Ik voelde me een beetje verlegen. Ik vertelde er niet bij dat het ook voelde alsof ik een dierbaar stukje van vroeger terug had, de maandagmorgen had zijn onschuld terug.
Nog voor de thee werd rondgedeeld en er uit Handboek Spiegelogie van Willem de Ridder zou worden voorgelezen was ik verdwenen. Gepast geld had ik al neergelegd. Zo miste ik het spirituele theekransje, dat me steeds meer was gaan tegenstaan en dat indirect tot mijn stoppen had geleid. Nu was dat een fluitje van een cent, omdat mijn vriendin zaken te doen had, maar volgende week wordt mijn vuurproef. Dan zal mijn vriendin blijven zitten om mee te praten over de dorpse dingen, en ik zal onaardig moeten zijn en spelbreker. Dat vind ik lastig.
Gisterenmorgen werd ik wakker en besloot me niet, zoals vaak op maandag, nog eens om te draaien en te verstoppen voor de wereld, maar kordaat op te staan. Toen mijn vriendin uit de schuur terugkwam, waar ze appels had staan sorteren, was ik koffie aan het zetten. 'Pak maar twee matjes vandaag,' zei ik.
Op yoga werd er verrast opgekeken. Er werd gezoend. Het was de eerste les na de vakantie maar het voelde alsof dat zoenen speciaal voor mij was. De verloren zoon was teruggekeerd.
Ik werd officieus lid van het clubje in januari 2011. Na zes jaar begon een aantal zaken me te veel te storen. Bovendien was die maandagmorgen steeds zwaarder geworden, naarmate de weekeinden drukker werden en er zondagavond steeds vaker gefeest werd om van dat weekendwerk te ontspannen. Ik liet steeds vaker verstek gaan tot ik moest vaststellen dat ik niet meer meedeed. Ook met die gedachte moest eerst gespeeld worden.
En, hoe was het geweest, na al die tijd? Ik bekende dat ik wel wat moeite had met bepaalde oefeningen. Vooral ook omdat ik een flink aantal kilo's ben aangekomen sinds ik in januari met roken ben gestopt. Er werd geapplaudisseerd. Ik voelde me een beetje verlegen. Ik vertelde er niet bij dat het ook voelde alsof ik een dierbaar stukje van vroeger terug had, de maandagmorgen had zijn onschuld terug.
Nog voor de thee werd rondgedeeld en er uit Handboek Spiegelogie van Willem de Ridder zou worden voorgelezen was ik verdwenen. Gepast geld had ik al neergelegd. Zo miste ik het spirituele theekransje, dat me steeds meer was gaan tegenstaan en dat indirect tot mijn stoppen had geleid. Nu was dat een fluitje van een cent, omdat mijn vriendin zaken te doen had, maar volgende week wordt mijn vuurproef. Dan zal mijn vriendin blijven zitten om mee te praten over de dorpse dingen, en ik zal onaardig moeten zijn en spelbreker. Dat vind ik lastig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten