Zendtijd voor politieke partijen

Ik vulde de stemwijzer in en de uitkomst was dat mijn bevindingen voor tachtig procent overeenstemden met het gedachtegoed van de Partij voor de Dieren.
Het verbaasde me niets. Ik had die partij nooit serieus genomen (ondanks prominente lijstduwers en -trekkers als Harry Mulisch) tot ik een keer een speech van Marianne Thieme hoorde. Wat zij zei, over de catastrofe die onze planeet bedreigt en de noodzaak om tot een nieuwe omgang met onze leefomgeving te komen, was helemaal, pijnlijk, waar, en bovendien uitstekend verwoord. Toch zaten de vertegenwoordigers van de reguliere politieke partijen een beetje verveeld te kijken, of zelfs te gniffelen. 'Daar heb je die idealiste weer; mens, word wakker, dit is Nederland, anno nu, we hebben wel andere zaken aan onze kop.' Zoiets moeten ze hebben gedacht.
Wat me tegenstaat aan politiek is die per definitie kortzichtige attitude. Want wat is dat eigenlijk, politiek? 'De wijze waarop in een samenleving de belangentegenstellingen van groepen en individuen tot hun recht komen - meestal op basis van onderhandelingen - op de verschillende bestuurlijke en maatschappelijke niveaus', zegt Wikipedia. Met andere woorden: sjoemelen en sjacheren, standpunten bijkleuren en inruilen, alles om er iets gunstiger voorwaarden uit te slepen voor jezelf of de eigen achterban. Een beetje meer belastingen voor de ander, een beetje minder voor onszelf. Hebben we een oude moeder? Dan betere zorg. Hebben we een huis? Dan meer hypotheekaftrek. Klein, pragmatisch denken, en visie, ho maar. Een aardig spelletje zolang er ruimte en gelegenheid is om te spelen.
Zonder gevaar is dat spel niet. In een politiek bedrijf dat draait om wederzijdse belangen heeft in tijden van crisis het populisme vrij spel. We kampen met reusachtige mondiale problemen. Lost de leiding die niet op, dan zal het Volk het wel even doen. Met de botte bijl.
In informatieve programma's als Tegenlicht horen we regelmatig knappe koppen, professoren, economen, zeggen dat we verder moeten denken dan ons krampachtige pragmatisme, dat de wereld zoals we die kennen tegen beter weten in behouden wil. Een nieuwe economie, moet er komen, bij voorbeeld. We horen het instemmend aan. Natuurlijk hebben ze gelijk. Maar dat is iets voor morgen. Vandaag denken we aan ons comfort en onze centen.
Partij voor de Dieren is een geuzennaam, het gaat bij hen over zoveel meer dan zielige dieren. Over het dier dat mens heet en over de wereld waarin hij leeft, bijvoorbeeld. Thieme en consorten hebben dat visionaire standpunt, die bezorgde blik over onszelf heen, gericht op de ernstig vervuilde horizon, in de Tweede Kamer en in het politieke bedrijf geïntroduceerd. Dapper weerstand biedend aan gegniffel en gegeeuw. Dat lijkt idealisme, maar in feite is het zo praktisch als wat. Vraag het uw nageslacht maar, over dertig jaar.