ONWIJS

De laatste tijd heb ik me vaak oud gevoeld. In de krant las ik dat mannen van de leeftijdsgroep waartoe ik ben gaan behoren een vergeten probleemgroep vormen. Zingeving is voor ons, schreef een filosoof in Trouw, onze eerste en voornaamste taak. We moeten leren de naderende ouderdom te aanvaarden, en anders in de wereld gaan staan. Onze kennis doorgeven, ons op anderen richten, in plaats van op de vervulling van onze eigen wensen, zoals jongere mensen doen. Die man heeft ervoor gestudeerd, hij zal wel gelijk hebben, dacht ik. En ik probeerde mijn leven te zien als iets dat aan zijn afronding toe was. Dit weekend ging ik naar een optreden van mijn zoon. Het uitgaanspubliek joelde, lachte, schreeuwde, morste bier en stelde zich aan, en ik stond daar maar stil bij met mijn spaatje. De muziek was hard maar ging langs me heen. Zie je wel, dacht ik, dit is geweest, daar moet ik me bij neerleggen. Niet meer aan mij besteed, deze opwinding. Maar ergens tijdens de tweede set raakte de band op stoom, het publiek werd meegesleept door hun enthousiasme, en ook in mij trilde iets los. Toen kwam Leonie binnen. Inmiddels is zij ‘bekend van radio en televisie’, maar een jaar geleden stond zij nog hier in De Heeren van Amstel op de plaats van het zangeresje dat nu de frontvrouw van de band was. Ze lachte me stralend toe. ‘Je ziet er onwijs goed uit,’ zei ze. Ik voelde hoe ik onbewust mijn rug rechtte. ‘Jij ook,’ zei ik naar waarheid. Mijn Spa smaakte me meteen beter. Terwijl ik door de rumoerige zaterdagnacht naar huis liep dacht ik: wat nou oud? De duvel is oud, zei mijn oma al. Zelfs in de rock ‘n’ roll zou ik nog minstens tien jaar mee kunnen, gesteld dat ik dat zou willen. U hoort nog van mij. Rookzanger gaat op vakantie en doet niet aan internetten op reis. De eerstvolgende bijdrage verschijnt deo volente op 23 augustus.