De volle maan en de sterren boven de Dordogne

‘Hoe lang is het geleden dat je naar de sterren hebt gekeken?’ Aan die zin uit Men in black moest ik denken toen de nacht viel boven de Dordogne. Mijn dochters hadden hun luchtbedden naar buiten gesleept, ze naast elkaar gelegd, en maakten zich op, de handen achter hun hoofd gevouwen, voor een uur of wat staren naar het uitspansel. Hoe goed herinnerde ik me die fascinatie voor de nachtelijke hemel! De oneindigheid, de nietigheid, de betrekkelijkheid, het mysterie: ze stonden in lichtende patronen afgedrukt aan de zuiderse hemel, en nodigden verleidelijk uit tot hortende interpretatie. ‘Ik zie het steelpannetje van de Kleine Beer niet.’ ‘Is dat nou Draco, en dat lichtje daar rechts, is dat... Arcturus?’ Ik rookte een pijp en keek een tijdje mee, tot het herhalen van speculaties me begon te vervelen. ‘Rob zou het wel weten,’ zei ik. ‘Die had vroeger een telescoop, en wist alles van de sterren.’ Ik zocht de tent op en verdiepte me in een fantasy novel van Jack Vance. Als een van ons een smartphone had gehad hadden we het gewoon kunnen googelen.