Op straat kwam ik Oskar tegen. Ik liep met hem mee naar zijn huis voor een kop koffie. Hij liet me zijn nieuwe elektrische gitaar zien. Als mijn zoon er niet bij is durf ik zo’n ding wel te bespelen, dus even later zat ik gezellig te jammen. Oskar vertelde dat hij vroeger, toen hij in Londen woonde, bevriend was geweest met Mick Fleetwood en Peter Green, de kopstukken van de beroemde bluesband Fleetwood Mac. Toen Green plotseling opstapte, zat drummer Mick Fleetwood met de handen in het haar. Op een avond zaten ze met zijn drieën te drinken, Oskar, Mick en Eric Clapton. Clapton pingelde wat op een gitaar, Oskar en Mick spraken over de muzikale toekomst. Hoe moest het verder met Fleetwood Mac zonder wondergitarist Peter Green?
‘You can go your own way,’ sprak Oskar zonder er bij na te denken.
‘That’s a great line for a song,’ reageerde Mick Fleetwood. De rest is popgeschiedenis.
Kijk, zo’n verhaal riekt naar een romantisch verzinsel, op een verregende morgen in het keurige Amsterdam-Zuid van 2011. Dat Oskar met zulke legendarische muzikanten is omgegaan, geloof ik wel: ook nu nog begeeft hij zich in de kringen van de artistieke bovenbazen. Maar was hij ook de verzwegen coauteur van een grote wereldhit? Hm. De heren zullen wel flink in de whisky gehapt hebben op die verre avond in Londen, en Oskar zal uit diverse losstaande herinneringen later wel deze compacte mythe hebben gesponnen. Zo gaan die dingen.
Aan de andere kant... het kón waar zijn. Ik wist dat de ontstaansgeschiedenis van liedjes vaak van toevalligheden aan elkaar hangt. Was het slechte gebit van diezelfde Eric Clapton niet de inspiratie geweest voor Savoy Truffle van The Beatles (zie hier)? Ik was al met al geneigd mijn vriend te geloven. Ik speelde een bluesloopje op zijn Taiwanese Telecaster en stelde me voor dat ik, over de grenzen van tijd en ruimte heen, op de plek van Eric Clapton zat. Dat gaf me een troostend gevoel van de verbondenheid van alle dingen.
3 opmerkingen:
Zo'n mooi verhaal als dat van Oskar moet je niet aan research onderwerpen, natuurlijk, maar de feiten op een rijtje zetten vergroot de geloofwaardigheid helaas niet.
Peter Green verliet Fleetwood Mac in mei-juni 1970, naar verluidt in geestelijk instabiele toestand.
De song 'Go Your Own Way' kwam uit in het najaar van 1976. De auteur was niet Mick Fleetwood, maar Lindsey Buckingham, die kort daarvoor tot de band was toegetreden.
Fleetwood heeft die zin dus wel erg lang onthouden en hem vervolgens toch nog doorgegeven aan Buckingham..
Oskar wordt overigens niet minder kleurrijk door dit soort geheugenoprispingen. Integendeel!
Peter Green's Fleetwood Mac is altijd mijn favoriete incarnatie van de band geweest. Nummers als 'Oh Well' en 'Rattlesnake Shake' waren de muzikale saus van mijn jeugd.
De Fleetwood Mac van ná 1976 was eigenijk maar een clubje verwaten navelstaarders dat constant zong over hun eigen relatieproblemen.
Peter Green was een echte 'natural', met Grieks Bloed, maar in het bezit van een zwart hart. Na dit clipje ben je overtuigd:
http://www.youtube.com/watch?v=ivS5wjwGbn8
(geen prijs voor wie uitlegt waarvoor "low down butter" een metafoor is).
Wat betreft Green's Griekse bloed: dat is een vergissing, bedacht ik me net. Hij werd geboren als Peter Allen Greenbaum. Joods bloed ligt dus meer voor de hand...
Vermoedelijk had ik Cat Stevens voor me, die wel van Griekse afkomst was.
Tja, zo komen de fabeltjes in de wereld: door verkeerd doorvertellen. Oskar had me al bericht dat het lied over de scheiding van Fleetwoods vrouw ging, en niet, zoals ik suggereerde, over het vertrek van Peter Green. Meer waarde hechtte hij wellicht nog aan mijn andere erratum: de gitaar waarvan sprake is komt uit Indonesië, niet uit Taiwan. Maar ik houd het toch op 'Taiwanese Telecaster', dat bekt lekkerder. Oskar heet trouwens eigenlijk geen Oskar, maar integendeel geheel anders.
Een reactie posten