Soms is het goed om met een gewoonte te breken. In Wildschut besloot ik om binnen aan de leestafel te gaan zitten, in plaats van buiten op het terras. Daardoor kon ik het volgende horen: ‘Die koffie verkeerd? Die is voor de man met het pijpje.’
Ik draaide me om. Ze zagen me. Een gegeneerd gegiechel brak los. Als ze niet zo’n gezonde kleur hadden gehad, daar achter de bar, zouden ze waarschijnlijk zichtbaar gebloosd hebben. Een van de meisjes kreeg een reprimande: ‘Je moet ook niet zo hard praten.’
Ik stelde haar gerust: ‘”De man met het pijpje”...dat klinkt beter dan “die grijze baardaap”, toch?’
De waarheid is dat ik gevlijd was. Het is wel fijn om een bijnaam te hebben. Je wordt gezien, je bestaat. Ook als je er niet bent, spreken ze over je. Het is een minieme roem, maar het is iets.
Ik sloeg Trouw open, las de column van Rob Schouten, het weerbericht en een interview met de dichter Robert Anker, lepelde het laatste schuim uit mijn glas en stond op om af te rekenen. Het barmeisje lachte van oor tot oor. ‘Die koffie verkeerd krijgt u van ons. Dat is om het goed te maken.’
Ik hoor vaak negatieve opmerkingen over het grootsteedse horecapersoneel, maar ik heb andere ervaringen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten