De oude dame leek fitter dan de vorige keer dat ik haar zag. Toch was ze inmiddels drieënnegentig. Aangezien ze naar eigen zeggen van plan is de oudste vrouw van Amsterdam te worden is dat misschien nog niet zo heel erg oud. Ze zag er gesoigneerd uit. De vorige keer was ze de afspraak vergeten, hadden we haar verrast en liep ze in een soort pyjama rond. Nu had ze de burgemeester kunnen ontvangen. Ze was ook gebruind. De hele mooie maand maart had ze op haar balkon liggen bakken. Het treurige weer dat het sindsdien is deerde haar niet echt, zei ze. De oorlog in Oekraïne volgde ze op de voet en ze was bang dat het met een druk op 'de rode knop' zou eindigen. Haar door jicht gekromde vinger maakte er een aanschouwelijk gebaar bij. Maar chagrijnig? Wat schiet je daarmee op. Ze bleef er liever gelijkmoedig onder.
Ik pakte mijn gitaar uit en we zongen haar liedjes door. Dezelfde flinke handvol, die haar nooit vervelen. Nog steeds moet ze lachen om de schalkse ballade die ze ooit van haar opa hoorde en altijd heeft onthouden. Ik dronk een 'bruintje' dat ik zelf moest inschenken uit de fles brandy in de zijkamer, want ze is niet goed ter been en heeft last van evenwichtsstoornis. Ik schaamde me een beetje voor mijn eigen labiele humeur.
We namen hartelijk afscheid en beloofden snel weer eens terug te komen. Thuis liepen we door de regen naar de buurt-Italiaan. Het was er stil maar de bediening was vriendelijk en de pizza's smaakten uitstekend. Wat begonnen was als een dag die zo de prullenmand in had gemogen eindigde als een bescheiden feestje.
*
In de boom tegenover me waren twee Vlaamse gaaien ('gaaien' moet je tegenwoordig zeggen, tout court, zoals het winterkoninkje een winterkoning is geworden en ook het puttertje zijn diminutief heeft verloren) al dagenlang bezig met de voorbereidingen voor een nest. Het paar fladderde druk rond en bezette de boom van wortel tot kruin. Een duif die te dichtbij kwam kon een felle pik krijgen. De katten genoten van het schouwspel. Ook ik vond het fijn om te zien en ik verheugde me op een nest zo vlak onder mijn neus.
Maar sinds gisteren zijn ze opeens verdwenen. Je vraagt je af waarom. Schuilden ze hier misschien alleen voor de kou? Konden ze de concurrentie met de halsbandparkieten niet aan? Het is leeg in mijn uitzicht nu ze weg zijn.
*
Wat betreft mijn blog van afgelopen vrijdag: ik heb de Alkmaarse toneeluitgeverij gebeld. Ik geloof niet dat het verhaal over mijn toneelschrijvende opa en zijn one-hit-wonder uit de jaren veertig de secretaresse die ik aan de lijn had bijster veel interesseerde. Ze haalde het gedigitaliseerde stuk erbij en verbaasde zich over de rare spelling. Dat klopt, zei ik, het is deels in Brabants dialect geschreven. Aan het nummer kon ze zien dat het een van de oudste stukken uit hun bestand moest zijn. Mogelijk overgenomen uit de boedel van een ander fonds. Toen ik haar nuchter Noord-Hollandse scepsis had overwonnen zegde ze me toe dat ze me een boekje zou opsturen, mits ik de porto en administratiekosten zou voldoen. Ik begon maar niet over gederfde royalty's in de afgelopen vijfenzeventig jaar.
(Toegezonden foto van een tevreden lezer. Deel II is uit en mag besteld worden. Alle blogs van 2013-2015. Wilt u dit prachtboek hebben, dan stuurt u mij een mailtje of maakt me vijfentwintig euro over: NL68 INGB 0004 1228 48, J.-P. van Spaendonck, Amsterdam. Vergeet niet uw naam en adres te vermelden.
Dan zorg ik dat er speciaal voor u een exemplaar wordt gedrukt. Gebonden, harde kaft. 337 pagina's. 193 x 260 mm. Omslag door Rosanne van Spaendonck.)
Update (7 april): de gaaien zijn na twee dagen afwezigheid weer terug alsof er niets gebeurd was. Men kan niet alles begrijpen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten