Ik ken mensen die niet geloven in de structuur die we hebben aangebracht in de ons omringende, vormeloze tijdzee. Die zeggen: ach, tweede kerstdag, dat is toch een dag als alle andere?
Zelf ben ik helaas niet van die school. Als mensen zich anders voelen, gedragen ze zich anders, en dan is de sfeer anders, en daarmee 'de dag'. Stemming is volgens Simenon een fluïdum dat ons omringt. De lucht die we ademen wordt beïnvloed door het collectieve humeur van de mensen om ons heen. Zondag is anders dan maandag, vraag het maar aan mijn broer die op kantoor werkt.
Nadelen zijn er genoeg: tweede kerstdag alleen thuis, en je voelt je zielig. En waarom eigenlijk? Tsjilpen de vogels anders? Drijven de wolken anders door de lucht? Maar het grote voordeel van deze gekleurde visie op de wereld is, dat je telkens weer de kinderlijke illusie hebt dat binnenkort, als de vakantie begint, alles anders wordt. Dat je de klussen met welbehagen wegstreept en dat de opluchting van die heerlijke vrije dagen met elk streepje dichterbij komt. Alsof de klussen niet gewoon doorgaan daarna. Maar daar denk je niet aan. Of liever, je denkt dat januari een onbeschreven blad is. Dat je, uitgerust en opgelucht, langzaam een nieuwe spanningsboog gaat opbouwen, uit het niets, die ergens eindigt waar de volgende vakantie begint. Enzovoorts. Tot het pensioen, dat alleen maar kan tegenvallen.
Ik weet het, we doen het ons zelf aan.
Om mijn neurotische neiging tot structuur maar eens brutaal te doorbreken beschouw ik dit als mijn laatste stukje van het jaar. De muzikant moet nog even door, maar de blogger houdt het voor gezien, en wenst u allen fijne feestdagen toe en - alvast - een gelukkig nieuwjaar!
Zelf ben ik helaas niet van die school. Als mensen zich anders voelen, gedragen ze zich anders, en dan is de sfeer anders, en daarmee 'de dag'. Stemming is volgens Simenon een fluïdum dat ons omringt. De lucht die we ademen wordt beïnvloed door het collectieve humeur van de mensen om ons heen. Zondag is anders dan maandag, vraag het maar aan mijn broer die op kantoor werkt.
Nadelen zijn er genoeg: tweede kerstdag alleen thuis, en je voelt je zielig. En waarom eigenlijk? Tsjilpen de vogels anders? Drijven de wolken anders door de lucht? Maar het grote voordeel van deze gekleurde visie op de wereld is, dat je telkens weer de kinderlijke illusie hebt dat binnenkort, als de vakantie begint, alles anders wordt. Dat je de klussen met welbehagen wegstreept en dat de opluchting van die heerlijke vrije dagen met elk streepje dichterbij komt. Alsof de klussen niet gewoon doorgaan daarna. Maar daar denk je niet aan. Of liever, je denkt dat januari een onbeschreven blad is. Dat je, uitgerust en opgelucht, langzaam een nieuwe spanningsboog gaat opbouwen, uit het niets, die ergens eindigt waar de volgende vakantie begint. Enzovoorts. Tot het pensioen, dat alleen maar kan tegenvallen.
Ik weet het, we doen het ons zelf aan.
Om mijn neurotische neiging tot structuur maar eens brutaal te doorbreken beschouw ik dit als mijn laatste stukje van het jaar. De muzikant moet nog even door, maar de blogger houdt het voor gezien, en wenst u allen fijne feestdagen toe en - alvast - een gelukkig nieuwjaar!
2 opmerkingen:
Beste Jean-Paul, neem je tijd, laat je structuur even los, geniet van je Kerstdagen, en ik blijf in 2020 weer benieuwd naar je mooie en melancholische blogposts. Hartelijke groet,
Leo
Super om te lezen.
Een reactie posten