UITWEG

Soms lees ik een zin die me beetpakt en met mijn neus de goede kant op zet. Het kan een waarheid als een koe zijn, iets waar ik onder andere omstandigheden onverschillig overheen zou lezen. Op zo'n moment zijn de omstandigheden blijkbaar optimaal voor een beter begrip. De munt valt, zegt men dan - een klinkende metafoor: de machine komt tot leven, trilt en beeft, braakt kauwgomballen uit, gaat plaatjes draaien of slaat op tilt. 
Ik had het gisteren. Er kwam een mail binnen van het Centrum voor Mindfulness die een spreuk van Eckhart Tolle bevatte.

Als er geen uitweg is, dan is er altijd nog een weg doorheen.

Ai, die was raak. Ik zag mezelf zitten, afgelopen zaterdag. Ik had alles voorbereid wat ik kon voorbereiden. Me fit gezwommen en gewandeld. Gevocaliseerd en ademoefeningen gedaan, gemediteerd. De partituur bestudeerd, mijn partij op volle stem doorgezongen, mijn teksten gememoriseerd, gitaar gestemd, kleding gepast en attributen klaargelegd. Baard getrimd - naar de kapper was ik al geweest. Nu zat ik te wachten tot het zondagmiddag zou worden. We hadden geen echte generale repetitie op locatie gedaan... zou het allemaal wel goed gaan? Ik keek tegen die middag op, verlamd door het aanzien ervan, verblind door het licht dat hij uitstraalde. Keek en zag ertegenop en wachtte. Durfde niks meer te doen uit de bijgelovige angst om die zorgvuldig opgebouwde vorm te verliezen en mijn stem te vermoeien. Ik gunde mezelf geen enkele imperfectie meer, vanaf nu moest het allemaal op rolletjes lopen, maar wat kon ik nu nog doen, als ik niet wilde zingen en studeren, om dat te waarborgen?
Niets. Ik zat en wachtte, staarde wat tv, bladerde lusteloos in een boek en ging veel te vroeg naar bed.
De volgende dag was ik niet zo fit als ik hoopte te zijn: te lang in bed liggen is nooit goed, en ik had dat laatste glas wijn ook niet meer moeten nemen. Maar ja, beide, wijn en bed, waren zo plezierig geweest, omdat ze een tijdelijke uitweg leken te bieden uit de - op zich gezonde - spanning die me leek te beknellen. Gevaarlijk vluchtgedrag!
De volgende keer - en die komt al gauw - zal ik aan die dwaze goeroe denken, die zich met de naam van een middeleeuws mysticus heeft opgesierd hoewel hij de oorlog heeft verklaard aan het Ego. Geen uitweg? Dan er dwars doorheen. De angst onder ogen zien, praten, in beweging blijven. Met open vizier richting voorstelling. Want stilzitten en wachten lost helemaal niets op, een beetje afleiding is veel beter. Ook al heb je misschien je aandacht niet helemaal bij de dingen, je staart je in elk geval niet blind op een toekomstvisioen dat van staren alleen maar enger wordt.