OVERMACHT

Hoe laat je de tijd sneller gaan als je ergens tegenop ziet? Of hoe zet je hem stil? Want een van die twee tegengestelde opties maakt het leven dragelijk, als de datum nadert waarop je iets moet doen dat je de zenuwen geeft. Gewoon je gang gaan lukt niet. Steeds is er dat obstakel in de nabije toekomst dat alle dagelijkse bezigheden overschaduwt. Je wilde dat het maar zover was, dat het, hoe het ook uitpakte, gauw weer voorbij was, dat enge ding. Get it over with.
Sneller laten gaan kan, door druk van buitenaf. Als je meegesleept wordt door hard werk en tijdelijk geen zeggenschap hebt over je eigen leven vergeet je je zorgen. Stil zetten zou moeten kunnen. Wie een meester is in meditatie leeft in een eeuwig nu, en maakt zich evenmin te sappel over gisteren als over morgen.
Omdat beide opties mij, kleine zelfstandige en amateurboeddhist, niet gegeven zijn heeft de voorzienigheid, uit mededogen, een derde voor mij bedacht.
Woensdagmiddag liep ik op straat toen ik merkte dat mijn lichaam steeds zwaarder werd. Mijn geest vloog dartel door maar werd gaandeweg neergetrokken door een logge last van 1.82 meter lang. De tachtig kilo die ik weeg leken in gewicht verdubbeld. Het was of er een zware hand drukte op mijn schouders die de spieren tot moes plette.
Die avond toen ik me uitkleedde om naar bed te gaan begon ik tot mijn eigen verrassing te klappertanden.
‘Ikkikik heb-b-b ut-t-t z-z-zo k-k-koud,’ zei ik tegen mijn vriendin, die me bevreemd aanzag – vlak daarvoor had ik nog rustig een pijp zitten roken, nu schokte mijn hand alsof ik Parkinson had in een vergevorderd stadium. Had mijn pijp er nog ingezeten dan hadden we brandjes moeten blussen. Ik kroop in bed maar wilde niet warm worden. Hoeveel dekens, nachtkledij en warm vrouwenlijf ik ook in de strijd gooide, de warmte leek niet dieper dan mijn huid te willen doordringen. Midden in de nacht was het juist andersom: de vlammen sloegen me uit. Ik gooide alles van me af maar vond geen verkoeling.
En zo lag ik dus gisteren de hele dag in bed. Tussen slaapjes door las ik wat in oude stripverhalen. Nu en dan stond ik op om wat te eten, te drinken of te roken, maar het smaakte me niet – ook mijn maag was van streek.
Mijn vriendin belde vanuit haar werk om te vragen hoe het nu was. ‘Ik voel me lang niet lekker,’ citeerde ik Heer Bommel. ‘Maar wel héél rustig.’
Want die zenuwen voor dat enge ding in de zeer nabije toekomst, die waren compleet verdwenen. Dit was overmacht. Ik kon er niks aan doen en moest maar hopen dat ik tijdig hersteld zou zijn. Tot dat moment genoot ik van de stroperig ingedikte, bijna tot stilstand gekomen tijd. Wat mijn meditatietechnieken niet konden bewerkstelligen bracht een ordinair virusje in een handomdraai tot stand.