Voor mijn blog krijg ik niks betaald. Het is een hobby van me, maar wel een die ik nodig heb voor mijn geestelijk welzijn. Zoals het met zoveel hobby’s is gesteld: het maatschappelijk nut is niet of nauwelijks aanwezig, de persoonlijke noodzaak des te meer. Ik heb dus als schrijver niets te maken met subsidies en cultuurnota’s, maar dat wil niet zeggen dat die me koud laten. En in mijn échte beroep, dat van musicus, voel ik de schrale noordenwind van bezuiniging wel degelijk opsteken, en huiverend trek ik mijn jas alvast wat dichter om me heen.
Het liefst zou ik een vlammend essay schrijven over de cultuurpolitiek van Halve Zoolstra en de zijnen, maar helaas, ik zie te veel kanten aan de zaak om tot een eenduidig oordeel te komen. Ik lijd aan een relativerende besluiteloosheid die soms ten onrechte voor wijsheid wordt aangezien. Wik en weeg zonder dat de weegschaal ooit doorslaat. In een Mars voor de Beschaving zult u me ook niet gauw zien meelopen. Ik houd niet van marsen, of ze nu links of rechts gaan, en weet ook niet zo precies wat beschaving is. Bovendien heb ik eerlijk gezegd niets toe te voegen aan wat ik van anderen gelezen heb: veel wél bezoldigde columnisten hebben overtuigend geschreven over de op handen zijnde bezuinigingen, veel beter dan ik dat kan.
Om toch iets te doen, hoe gering ook, wilde ik me aansluiten bij het ludieke protest van een aantal Nederlandse cartoonisten: die lieten gisteren hun vaste krantenstrip verschijnen met koppoters in de hoofdrol, met als tekst: ‘Verdorie, de bezuinigingen op de kunst treffen ook onze strip.’ Ik zou, uit solidariteit, een blogje maken dat ongeveer zo ging:
Rookzanger gaat naar het café. Op het terras drinkt hij koffie en denkt aan van alles. Aan wat precies, dat kunt u zelf wel invullen, u bent daartoe net zo goed in staat als ik, voor wie het ook maar een hobby is. Nadat zijn gedachten tot een redelijk samenhangende conclusie zijn gekomen gaat Rookzanger weer naar huis. Ondertussen heeft hij ook wat van zijn omgeving gezien en notitie genomen van de weersomstandigheden.
Toch maar niet gedaan. Of eigenlijk bij deze toch ook weer wel, als u me begrijpt. Ik vergat nog te melden dat Rookzanger op het terras een pijp stopte met een fijne tabak. Hoe lang hij dat nog kan betalen is maar de vraag.
1 opmerking:
Besluiteloos of niet; er zitten inderdaad veel kanten aan deze zaak. En hoe bespottelijk ik deze wraakzuchtige politiek ook vind; ik relativeer het ook. De cultuur verdwijnt echt niet. Misschien leeft de cultuur onder deze druk juist wel op als nooit tevoren.
Feitelijk leefden wij al vijftig jaar in een staat die werd geregeerd door biefstuksocialisme. Liever materieële welvaart dan een doorleefde aandacht voor en behoefte aan culturele ontwikkeling. Geen regering sinds de tweede wereldoorlog heeft van het laatste serieus werk gemaakt. Niet dat het zo eenvoudig is om zoiets te bevorderen zonder te verzanden in cultuurdwang op marxistische basis. Maar laten we eerlijk zijn: er is zelfs nooit over nagedacht.
Hoe het ook zij: deze politiek heeft uiteindelijk geleid tot een generatie politici en stemmers die 'cultuur' haten; haar zien als een linkse hobby; een bodemloze put waar nooit iets nuttigs uit voortkomt. Geen enkel rendement.
Dan kun je jezelf troosten met verachting voor armen van geest en wat dies meer zij; het meest trieste is dat de bezuinigers en hun stemmers doodgewoon niet weten wat ze missen.
De cultuur betaalt de prijs voor het vetmesten van de Nederlandse burger.
Een reactie posten