In mijn hart ben ik een dorpeling, alleen heb ik mijn paesani nog niet gevonden. Zoals u wel begrepen heeft zit ik bijna elke dag op het terras om de hoek, om even aan de eenzaamheid van mijn werkkamer te ontsnappen. De dienstertjes weten wat ik drink, ik ken er de gezichten en de gewoontes van andere dagelijkse gasten - toch blijf ik er alleen.
Ook vanmorgen zit ik zonder aanspraak de krant te lezen. Maar kijk, daar komt mijn Italiaanse vriend aanlopen! Hij heeft me vanuit de tram zien zitten en is uitgestapt. We drinken koffie verkeerd, hij eet een broodje, en we praten wat in de zon. Als we een half uur later afscheid hebben genomen en ik weer alleen over straat loop bepeins ik ons gesprek. Wat een cavalcade aan onderwerpen kwam er in die korte tijd voorbij! Het begon met het laatste nieuws en eindigde met onze voorgenomen bezigheden voor de rest van de dag - een liedje voor mij, een column voor hem - maar daartussenin ging het met een lenige hink stap sprong van het een naar het ander. In gedachten maak ik een lijstje:
Lethargie als psychische aandoening, vaders en dochters, liefdeslessen in het onderwijs, Het Letterkundig Museum, zwemmen in het Zuiderbad, alcoholisme, allochtone schrijvers in het algemeen en Anil Ramdas in het bijzonder, de uitweiding als litterair stijlmiddel, Arabische toonladders, metonymen en het pars pro toto, Willem Waterman als dichter, de jazzdrummer Joop Korzelius en de voordelen van de verloedering, rund- en kleinvee, de Georgica (of toch de Bucolica?)van Vergilius, mythen en sagen uit de Peel, de opslag en de verkieslijke vochtigheidsgraad van Italiaanse sigaren, La pietra del paragone van Rossini en de NRC, in hoeverre is Breda eigenlijk Brabants?, boodschappen doen bij de Albert Heijn, de structuur van de column. Dit alles overgoten en aangelengd met een onbekrompen handvol terzijdes.
Wat is toch die wonderbaarlijke geestelijke olie die maakt dat gesprekken zonder horten of stoten van het ene onwaarschijnlijke onderwerp naar het andere stromen, zonder één moment tot stilstand te komen, zonder ooit hun richting te hoeven zoeken?
Die wonderolie heet vriendschap.
Nog bedankt voor de koffie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten