WATERGANG

De locatie had ik al in mijn hoofd. Café De Wegwijzer in het dorpje Watergang. Ik kwam er met Paulien vaak langs als we de file wilden vermijden en de oude weg naar Amsterdam namen. Een merkwaardige naam, want er valt hier niets te wijzen: de jaagweg gaat slechts heen en terug. Maar was dat niet juist zo mooi? Ook de wegwijzer in Schuberts Winterreise biedt weinig keus: ‘Einen Weiser seh’ ich stehen, unverrückt vor meinem Blick, eine Strasse muss ich gehen, die noch keiner ging zurück...’
Op een stralende, hete lentedag reden we naar Watergang. Rosanne en ik hadden al heel wat footage van mij, rijdend, rokend en zingend. Nu moest Martijn zijn gitaarpartij nog inspelen. Hij stelde zich op aan de oever van het kanaal en playbackte op zijn Fender. Rosanne zat aan de overkant van de jaagweg gehurkt te filmen.
Een vrachtwagen stopte voor het café. De chauffeur keek naar het ongewone tafereel.
‘Hij gaat helemaal uit zijn dak hè?’ stelde hij vast. ‘Is het voor de tv?’
‘Nee, voor een YouTubefilmpje,’ antwoordde ik bescheiden.
De man keek me peinzend aan. ‘De film, hè? Nou, succes ermee.’ Hij begon zijn kratten bier uit te laden.
Even later lieten we ons ijskoude cola brengen op het in de zon stovende terras. Geen levende ziel te bekennen, behalve de zware blondine die ons bediende. We proostten. Watergang stond voortaan op de kaart.