Nadat we mijn jaarlijkse kerstpakket in het trappenhuis hadden gezet liepen we naar het café om er eentje te vatten op de aangebroken vakantie. Op de bar brandden grote kaarsen. We zetten ons in een hoek bij het raam.
Mijn vriendin hief haar cider op en ik mijn Chouffe. We proostten. 'Het was een fijne repetitie vanavond,' zei ik, 'maar ik ben blij dat ik even twee weken rust heb. Dit seizoen heeft me behoorlijk afgemat.'
'Maar vorig jaar was je er veel erger aan toe, weet je nog? Je had je toen zo verheugd op de vakantie dat het allemaal enorm tegenviel. Je vond niks leuk. Pas op Oudejaarsavond kon je het loslaten.'
Ik wist het niet meer. Ik kon me de diverse evenementen wel herinneren, en ook dat ik Tweede Kerstdag alleen thuis was geweest, humeurig, moe en triest. Maar dat was mijn vrije keus geweest. Kinderen elders, vriendin had zaken te doen waar ik me niet in kon vinden. Ik schudde weifelend mijn hoofd.
'Echt? Daar weet ik niks meer van.' Blijkbaar waren die evenementen bakens in een grauwe en donkere zee geweest, een watervlakte zonder speciale kenmerken: niets om het geheugen houvast te bieden. 'Dat heeft dan geen blijvende indruk gemaakt. Of ik heb het succesvol verdrongen,' zei ik. 'Dit jaar wordt het allemaal veel beter, let op!'
'Kijk jij maar uit,' zei mijn vriendin.
Toen ik die nacht moest plassen schoot Snuf de wc binnen. Op de granieten vloer van de douche begon hij een vreemd dansje te doen. Zijn blik schoot van links naar rechts, zijn twee voorpoten verplaatsten zich gelijktijdig om met een lomp sprongetje een prooi vast te nagelen. Ik keek maar zag alleen de schaduw van zijn oren die zich in het felle licht bewoog over de spikkeltjes van het terrazzo.
Toen de katten klein waren was het hun favoriete nachtspelletje geweest: jagen op zilvervisjes. Later waren de zilvervisjes verdwenen en zochten ze tijdens mijn toiletbezoek teleurgesteld naar de opwinding van hun jeugd. Mismoedig stelden ze vast dat het blijkbaar een illusie was geweest. Er was hier niets in de badkamer. Niets dan een plassende man.
Ze zeggen dat katten geen geheugen hebben. Maar vermoedelijk was het toch de levende herinnering aan de zilvervisjesjacht die maakte, dat Snuf zich deze nacht zo opwond over spikkeltjes en een schaduw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten