SLUMMING

Na tijden van grote gevoelens was het eigenlijk best prettig om me een beetje te vervelen. Vroeger staarden mensen dan uit het raam of in het haardvuur, maar aangezien het buiten donker was en je wel erg gevorderd in mindfulness moet zijn om schoonheid in een radiator te zien keek ik tv.
Er was een programma over broers en zussen van beroemde mensen. Een goed onderwerp, hoewel zonen van beroemde vaders nog fascinerender zijn. Geen triester grafschrift dan Hic iacet filius Goethi, hier ligt de zoon van Goethe. De aflevering van gisteravond ging over George Obama, halfbroer van. Het was een treurig portret dat we daar zagen.
Wij zijn als beschaafde mensen allemaal tegen nepotisme natuurlijk, en voor gelijke behandeling van iedereen ongeacht afkomst. Maar toch, als je ziet hoe het kleine broertje van de machtigste man op aarde door de sloppen van Nairobi rondlummelt, stoned, meer dan halfdronken en zo te zien behoorlijk getormenteerd of depressief, dan denk je onwillekeurig: kan die grote broer van hem niet iets doen? Moet die jongen daar naar de kloten gaan? Want dat gaat hij, dat zag je zo, daar hoef je niet voor in de Jellinek te hebben gezeten. Barack kan hem toch wel uit de Afrikaanse modder trekken, of hem tenminste wat geld toeschuiven om zijn nogal vage missie te ondersteunen, daar aan de schurftige rand van een hopeloos uit de hand gelopen miljoenenstad? Kom op jongens, we hebben het over Amerika, land van Superman en Hollywood. Daar kan toch wel een geheime operatie tegenaan worden gegooid: de hele familie per straaljager naar de States, ondergebracht in een fijne villa met zwembad, zwijgplicht tegenover de pers, wat kleerkasten voor de poort?
Het is natuurlijk nobel om aan deze ene wereldburger geen voorrang te geven boven al die miljarden andere, maar iets in mij vindt het ook onrechtvaardig. Sterker nog, het lijkt of Obama een heel fundamentele zorgplicht verwaarloost, door zich schijnbaar zo afstandelijk te gedragen. Zorgen voor je familie, dat is een diepe, instinctmatig bepaalde behoefte, een genetische plicht bijna. Zou de president ethisch zo hoog gestegen zijn dat hij boven dat soort primitieve drijfveren staat? Of speelt er van alles achter de schermen waar we geen weet van hebben? Kiest die jongen werkelijk voor zo’n bestaan? Wil hij echt geen zetje van zijn rijke en immens machtige familie? Heeft hij stiekem gewoon een bankrekening waarop hij kan terugvallen als hij genoeg heeft van het slumming?
We kwamen er niet achter. Deels kwam dat door het bij alle partijen matige Engels en de onbeholpen vragen van de maker. Ik vond het een vreemde documentaire. Een beetje verontrustend ook, omdat hij in meer dan één opzicht aan de oerwaarden van de menselijke samenleving leek te tornen.