Het overkomt me vaak als ik door het park loop. In het begin is de omgeving me genoeg. Ik kijk goed om me heen, haal diep adem, stap lekker voort. Maar na een tijd (een uur?) begint mijn eerst nog vage dagdromen zich te hechten aan een bepaald onderwerp. Meestal een herinnering. En die onschuldige evocatie van iets uit het verleden verandert al snel in een ordening. De herinnering wordt in zijn temporele verband geplaatst. Wanneer was het precies? Vervolgens ga ik lijstjes maken. Hoeveel andere, vergelijkbare ervaringen zijn er geweest?
Een voorbeeld. Ik herinner me, door de een of andere aanleiding of associatie, een uitje met Pasen, een tweedaags verblijf in een hotel in de Limburgse heuvels. Dan ga ik tellen. Welke andere uitjes hebben we in dat jaar gemaakt? Ik roep ze een voor een op, zie ze weer voor me, en kom tot de conclusie dat het er zes waren. Ik knik tevreden. Duidelijk. Maar al verder lopend neem ik het lijstje nog eens door en tel opnieuw. Voor de zekerheid.
Vanochtend zag ik het me weer doen, ik weet niet eens meer wat het onderwerp was. Eerst genoot ik van de mooie, koele septemberdag, zonder meer. Toen was die mooie septemberdag niet meer genoeg en kwam het geheugen aanzetten met eerdere mooie septemberdagen. Vervolgens voegde zich mijn innerlijke commentator erbij. Gevolgd door de boekhouder en archivaris.
Misschien wel voor het eerst viel het me op hoe dwangmatig dit catalogiseren van mijn ervaringen is. Het is een gedachtespelletje, gespeeld met de bedoeling dat ik me lekker voel in mijn hoofd, en als zodanig onschuldig genoeg. Maar de stap naar het tellen van de stoeptegels waarover je loopt (alleen even, of alleen oneven) of andere compulsieve handelingen, is maar heel klein. Weleens een normaal mens ontmoet? En? Beviel het?
*
Vroeger hield ik een speciaal blog bij voor mijn concertagenda. Ik had onlangs de stekker uit mijn website getrokken en dit leek me een goed alternatief. Heel veel te melden was er toen ook al niet meer, de hoogtijdagen van Voorheen Rookzanger Het Podiumbeest waren reeds lang voorbij, en wegens gebrek aan content stierf het blogje een vroege dood. Ik had immers genoeg andere gelegenheid om reclame te maken. Facebook, mijn reguliere blog.
Het bleek prima te werken. Eens in de zoveel tijd besteed ik mijn kolommen hier niet aan literariteiten, overpeinzingen, opinies en impressies maar aan PR.
Binnenkort verschijnt alsnog mijn vertaling van Rückerts Kindertotenlieder. Jaap Schipper en zijn Statenhofpers zullen er een prachtig boekje van maken, ik houd u op de hoogte.
Het programma Wat geweest is, is geweest, een ode aan Boudewijn de Groot en Lennaert Nijgh, gaat dit seizoen in reprise. Dit zijn de data:
Zondagmiddag 20 oktober: Theaterkerk Wadway
Zondagmiddag 28 oktober: Stompe Toren, Spaarnwoude (uitverkocht)
Zondagmiddag 1 december: Cultuurkoepel Heiloo (uitverkocht)
Zaterdagavond 14 december: Midwinterfeest De Rijp (In 't Houten Huis, 18.00-18-30, 19.00-19.30)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten