De uitdaging wordt een succes. Na een aarzelend begin krijgt ze steeds meer volgers. Uiteindelijk leidt een interview in de krant tot een contract met een uitgeverij. Het blogjaar verschijnt in boekvorm en wordt een bestseller.
Tot zover het - waargebeurde - verhaal. Dat wil zeggen: één van de twee verhalen. De film zou niet meer dan een doorsnee romcom zijn geweest (relatie met man komt door al dat gekook en geblog onder druk te staan, maar alles komt goed) als de makers niet de inval hadden gehad er een tweede verhaallijn aan toe te voegen. Julie's heldin, Julia Child dus (een nogal karikaturale rol van Meryl Streep) heeft een autobiografisch boek geschreven over haar tijd in het Parijs van de jaren vijftig en het ontstaan van haar beroemde kookboek: My Life in France (postuum, 2006). Dat verhaal, over de exuberante en ietwat klunzige Amerikaanse en haar sympathieke man (een bescheiden en beschaafde diplomaat, gespeeld door Stanley Tucci), is door het eerste verhaal heen gesneden. De twee lijnen komen niet samen.
Nou ja, een heel klein beetje. Julia laat zich - off screen - laatdunkend uit in de pers over het aan haar gewijde blog, Julie is hevig ontdaan daardoor, maar zet zich eroverheen. Er zijn immers, zegt haar man, twee Julia's: de echte, op dat moment negentig jaar oud, en die in Julie's hoofd. En alleen die laatste is van belang. Een wijs woord.
Toen ik de film een aantal jaar geleden voor het eerst zag, was het dat bloggen dat me nieuwsgierig had gemaakt. Enigszins weemoedig stelde ik al kijkende vast, dat ik er veel te laat mee was begonnen. Ik had, als laatbloeier, weer eens achter het net gevist. In 2002 kon je nog door een uitgever gebeld worden als je opviel met je online-geschrijf. Ruim twintig jaar later is het bijna een uitzondering als je niet op internet actief bent als amateur-schrijver.
Ik geef een voorbeeld uit de praktijk. Een jaar of twee geleden werd een van mijn stukjes aangehaald door Vlaamse collega's die op het blog Aanlegplaats verslag doen van hun vistochten op de digitale oceaan en hun nieuwste vangst, druipend en glinsterend, in het zonnetje zetten. Literaire kwaliteit is waar de Vlaamse collega's naar speuren. Ik was natuurlijk gevleid dat mijn blog door deze taalvissers opgedoken was en ik zocht hun blog vanaf dat moment regelmatig op, in de hoop dat ik nog eens tot de gelukkigen zou behoren. Inderdaad was dat een paar keer het geval. Elke keer voelde ik een steekje van tevredenheid en trots.
Maar toen ik besloot eens te kijken wat die vleiende aandacht me nou eigenlijk aan nieuwe lezers (of liever 'views') opleverde werd ik teleurgesteld. Slechts een handjevol mensen bleek de moeite te nemen verder te lezen dan het op Aanlegplaats geplaatste citaat en de link naar mijn blog ook daadwerkelijk aan te klikken. Weer viste ik achter het net, de digitale zee was te groot.
Na die eerste keer Julie & Julia googelde ik nieuwsgierig naar het culinaire blog van Julie Powell. Het bleek nog steeds online te staan, al bestond het nu vooral uit reclame voor haar publicaties en informatie over haar PR-bezigheden.
Gisteravond tikte ik haar naam opnieuw in. Dat ze vorig jaar, negenveertig jaar oud, aan een hartstilstand was overleden gaf me een vreemd soort schok.
Julie & Julia (VS, 2009), Nora Ephron. Amy Adams speelt Julie Powell
Foto: de echte Julia Child in 1978
Geen opmerkingen:
Een reactie posten